دانشگاه دهلی DU

دانشگاه دهلی طبق قانونی که در سال ۱۹۲۲ توسط مرکز قانون‌گذاری مرکزی هند تصویب شد، احداث گردید. عملکرد اصلی این دانشگاه به عنوان یک دانشگاه کالجی، تقسیم بخش‌های آکادمیک دانشگاه و کالج‌های وابسته است. دانشگاه دهلی که در زمان تأسیس از سه کالج، دو دانشکده و ۷۵۰ دانشجو تشکیل می‌شد، در حال حاضر بزرگترین ‌مؤسسه آموزش عالی هند و یکی از بزرگترین‌ها در دنیاست. این دانشگاه اکنون ۱۶ دانشکده و ۸۶ بخش در محوطه‌های شمالی و جنوبی دارد. همچنین ۷۷ کالج و ۵ مؤسسه دیگر به این دانشگاه وابسته هستند که بیش از ۱۳۲هزار دانشجوی ثابت و ۲۶۱هزار دانشجوی غیر رسمی را در خود جای داده‌اند. معاون اول رییس جمهوری هند به عنوان رییس دانشگاه فعالیت می‌کند. پس از  اینکه دادگاه عالی حکم به انفصال «راکی توسیر» داد، «راجات چادهری» ریاست دانشگاه را به عهده گرفت.

دانشگاه دهلی عضو «انجمن دانشگاه‌های مشترک‌المنافع»، «انجمن دانشگاه‌های هند» و «یونیورسیتاس ۲۱» است.

افراد برجسته‌ای شامل ۷ رییس دولت و دو برنده نوبل از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شده‌اند.

پیشینه دانشگاه دهلی

دانشگاه دهلی در سال ۱۹۲۲ به عنوان یک دانشگاه اقامتی تأسیس شد. تأسیس این دانشگاه پس از مصوبه مجلس قانون‌گذاری مرکزی بریتیش‌ایندیا صورت گرفت. دانشگاه در ابتدا «دانشگاه شاهزاده چارلز» نام داشت. اما «رای کدارنات»، مشاور کمیساریای عالی هند و مؤسس کالج رامجاس، چنین استدلال کرد که این نامگذاری ممکن است به عدم استقبال از دانشگاه و شکست آن منجر شود و شاهزاده قطعاً مخالف این اتفاق است. او پیشنهاد نام فعلی دانشگاه را داد. «هاری سینگ گور» نخستین رییس دانشگاه بود که از ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۴ مشغول به کار در این سمت بود. در آن زمان تنها چهار کالج در دهلی موجود بود. این کالج‌ها، کالج سنت استفان (تأسیس در ۱۸۸۱)، کالج هندو (تأسیس در ۱۸۹۹)، کالج ذاکر حسین (تأسیس در ۱۶۹۲) و کالج رامجاس (تأسیس در ۱۹۱۷) بودند که متعاقباً تحت نظارت دانشگاه دهلی درآمدند. این دانشگاه در ابتدا دو دانشکده (هنر و علوم) و ۷۵۰ دانشجو داشت.

در سال ۱۹۱۱، قدرت در بریتیش‌ایندیا از کلکته به دهلی منتقل شد. املاکی که به دانشگاه دهلی واگذار شدند، تا اکتبر ۱۹۳۳ محل اقامت نائب‌السلطنه هند بودند. از آن زمان دفاتر اداری دانشگاه در این ساختمان‌ها قرار دارند.

زمانی که «سر موریس گویر» در سال ۱۹۳۷ به هند آمد تا در سمت ریاست دادگستری مشغول به خدمت شود، ریاست دانشگاه دهلی را نیز به عهده گرفت. در زمان زعامت وی، ارائه دوره‌های کارشناسی ارشد در دانشگاه آغاز شد و لابراتوارهایی تأسیس شدند. اعضای هیئت علمی شامل «داولت سینگ کوتاری» فیزیک‌دان و «پانچانان ماهشواری» گیاه‌شناس بودند. گویر که به عنوان سازنده دانشگاه شناخته می‌شود، تا سال ۱۹۵۰ در سمت خود باقی ماند.

جشن بیست و پنج سالگی دانشگاه در ۱۹۴۷ مقارن با استقلال هند بود. در آن سال، برای اولین بار پرچم هندوستان بر فراز ساختمان اصلی دانشگاه به اهتزاز در آمد. با این حال به علت چندپارگی هند، جلسه عمومی دانشجویان برگزار نشد. در عوض سال بعد، دانشگاه مراسم ویژه‌ای را با حضور اشخاصی همچون جواهرلعل‌نهرو، نخست وزیر هند، لوییس مونتباتن و همسرش، ابوالکلام آزاد و ذاکر حسین برپا کرد. بیست و پنج سال بعد، در ۱۹۷۳، جشن پنجاه‌ سالگی دانشگاه با حضور نخست‌وزیر هند ایندیرا گاندی، ساتیاجیت رای، آمریتا پریتام و ام.اس. سوبولاکشمی برگزار شد.

وضع کنونی

دانشگاه دهلی به یکی از بزرگترین دانشگاه‌های هند تبدیل شده است. DU در حال حاضر، ۱۶ دانشکده، ۸۶ بخش علمی، ۷۷ کالج و ۵ مؤسسه شناخته شده در سطح دهلی نو دارد. ۱۳۲۴۳۵ دانشجوی ثابت (۱۱۴۴۹۴ نفر در مقطع کارشناسی و ۱۷۹۴۱ نفر در مقطع کارشناسی ارشد) در این دانشگاه تحصیل می‌کنند. همچنین ۲۶۱۱۶۹ دانشجو (۲۵۸۸۳۱ دانشجوی کارشناسی و ۲۳۳۸ دانشجوی ارشد) در برنامه‌های آموزشی غیررسمی دانشگاه شرکت می‌کنند. عنوان «مرکز مطالعات پیشرفته» به بخش‌های شیمی، زمین‌شناسی، جانورشناسی، جامعه‌شناسی و تاریخ دانشگاه DU اعطا شده است. این بخش‌ها نام خود را به عنوان مراکز برتر مطالعاتی در حوزه‌های مربوطه ثبت کرده‌اند. به علاوه تعدادی از بخش‌های دانشگاه کمک‌هزینه‌هایی را تحت عنوان «برنامه تسهیلات ویژه» از کمیسیون تسهیلات دانشگاه دریافت می‌کنند.

دانشگاه DU یکی از پرطرفدارترین مؤسسات آموزش عالی هند است. این دانشگاه بالاترین آمار نشر را نیز در میان دانشگاه‌های هندوستان دارد.

مدرک‌های افتخاری این دانشگاه همه ساله در مراسمی رسمی به شخصیت‌های برجسته اعطا می‌شود. آمیتاب باچان (بازیگر معروف بالیوود)، شیلا دیکشیت (فرماندار دهلی)، آر.کی. لکسمن (کارتونیست)، سی.ان.آر رائو (شیمیدان) و گاردن براون (نخست‌وزیر سابق بریتانیا) از جمله این شخصیت‌ها هستند.

محوطه

۷۷ کالج و ۱۶ دانشکده وابسته به دانشگاه هستند که در سراسر دهلی گسترش یافته‌اند. محوطه شمالی و جنوبی نیز دو محوطه اصلی دانشگاه هستد.

محوطه شمالی

سه کالجی که در ابتدای تأسیس دانشگاه در آن فعالیت می‌کردند در محوطه شمالی هستند. این محوطه در حال حاضر شامل ۱۲ کالج است که در دانشکده‌های هنر، علوم، حقوق و مدیریت متمرکز شده اند. اسامی این کالج‌ها به شرح زیر است:

کالج کیروری مال

کالج داولت رام

کالج هانسراج

کالج هندو

کالج ایندراپراستا (مخصوص زنان)

میراندا هاوس

کالج SGTB خلسه

کالج رامجاس

کالج سنت استفان

کالج بازرگانی شری رام

کالج سوامی شرادهاناند

کالج مطالعات کسب و کار شاهد سوخدو

توسعه دانشگاه در «راجندرا نگار قدیم»، «پیتامپورا» و «اشوک ویهار» در همسایگی دهلی صورت گرفته است. این محوطه همچنین مراکز و مؤسسات دیگر دهلی را نیز شامل می‌شود. «مرکز نوآوری خوشه‌ای»، «مدرسه اقتصاد دهلی» و «مدرسه روزنامه‌نگاری» از جمله این مؤسسات است.

محوطه جنوبی

تأسیس محوطه جنوبی در ۱۹۷۳، تلاشی برای گسترش دانشگاه دهلی بود. این محوطه در سال ۱۹۸۴ به موقعیت کنونی خود در «بنیتو جوارز مارگ» در نزدیکی «دهاولا کوان» منتقل شد. مساحت این محوطه ۶۹ هکتار است. بخش‌های مختلف در دانشکده هنر، دانشکده میان‌رشته‌ای، دانشکده علوم کاربردی و مرکز مطالعات مدیریت اس.پی. جین واقع شده‌اند. محوطه جنوبی کالج‌های زیر را در خود جای داده است.

کالج اچاریا نارندرا دو

کالج اریابهاتا

کالج اتما رام ساناتان دهارما

کالج مطالعات فنی و حرفه‌ای

کالج دشباندهو

کالج دیال سینگ

کالج عیسی و مریم

کالج مایترئی

کالج موتی لعل نهرو

کالج رام لعل اناند

کالج پانالال گیردهارلال دایاناند انگلو ودیک

کالج سری اوروبیندو

کالج شهید بهاگات سینگ

کالج هنر و بازرگانی

کالج سری ونکاتسوارا

 

محوطه‌های دیگر

کالج ذاکر حسین دهلی که در بخش مرکزی دهلی نو واقع شده، با ۳۰۰ سال سابقه قدیمی‌ترین کالج دهلی است.

محوطه شرقی دانشگاه دهلی، با در نظر داشتن کالج علوم پزشکی به عنوان هسته در حال توسعه است. در عین حال محوطه غربی بر مهندسی و تکنولوژی متمرکز خواهد بود. این محوطه در حال حاضر دانشکده تکنولوژی و مؤسسه وابسته به آن - «مؤسسه تکنولوژی نتاجی سوبهاس» - را در خود جای داده است. این دانشکده که در حومه «دوارکا» واقع شده، تنها کالج مهندسی ارشد دانشگاه است.

سازماندهی و مدیریت

معاون رییس جمهوری هند رییس دانشگاه و رییس دادگستری هند قائم‌مقام آن است. دیوان، شورای اجرایی، شورای علمی و کمیته امور مالی عناصر اداری اصلی دانشگاه هستند. 

دیوان دانشگاه، در رأس قدرت قرار داشته و اختیار بررسی عملکرد شوراهایی اجرایی و علمی را دارد. شورای اجرایی عالی‌ترین مجموعه اجرایی دانشگاه است. شورای علمی نیز عالی‌ترین مجموعه علمی دانشگاه و مسئول حفظ استانداردهای آموزش و امتحانات در دانشگاه است. شورای علمی همچنین حق دارد به شورای اجرایی در مورد تمامی موضوعات علمی مشاوره دهد. کمیته امور مالی مسئولیت تعریف سیاست‌های مالی، اهداف و بودجه است. این کمیته همچنین مأموریت‌ها و اهداف راهبردی دانشگاه را پشتیبانی می کند.

کالج‌ها

گرچه تمام کالج‌ها اجزای اصلی دانشگاه دهلی هستند، اما به سه دسته کلی تقسیم می‌شوند:

کالج‌هایی که توسط انجمن‌های آموزشی یا خیریه تأسیس شده‌اند.

کالج‌هایی که تحت حمایت سازمان‌های دولتی دهلی هستند و به مثابه سرپرست آن‌ها عمل می‌کنند.

کالج‌هایی که تحت حمایت دانشگاه دهلی هستند.

کالج‌های تحت حمایت دانشگاه، ۱۰۰٪ کمک‌هزینه نگهداری دریافت می‌کنند، در حالی که کالج‌هایی که توسط دولت سرپرستی می‌شوند ۹۵٪ کمک‌هزینه می‌گیرند.

دانشگاه ۶۵ کالج دارد که دوره‌های فراوانی در ارتباط با علوم انسانی، علوم انسانی و علوم دارد. ۲۵ مورد از این کالج‌ها وابسته به محوطه جنوبی و مابقی به محوطه شمالی تعلق دارند. این کالج‌ها - به استثنای کالج لیدی ایروین و مؤسسه اقتصادِ خانه - دوره‌های کارشناسی را ارائه می‌دهند. اگر کالج‌هایی که دوره‌های حرفه‌ای را برگزار می‌کنند هم به حساب آیند، تعداد کالج‌های دانشگاه به ۷۷ می‌رسد. ضمناً بعضی از کالج‌ها دوره‌های شبانه را نیز برگزار می‌کنند.

دانشکده‌ها

دانشگاه دهلی ۸۸ بخش علمی دارد که به ۱۶ دانشکده تقسیم می‌شوند:

دانشکده علوم انسانی و علوم اجتماعی کاربردی

دانشکده هنر

دانشکده بازرگانی و مطالعات کسب و کار

دانشکده آموزش

دانشکده میان‌رشته‌ای و علوم کاربردی

دانشکده حقوق

دانشکده مطالعات مدیریت

دانشده علوم ریاضی

دانشکده علوم پزشکی

دانشکده موسیقی و هنرهای زیبا

دانشکده غیرحضوری: این دانشکده برپایه آموزش از راه دور است.

دانشکده علوم

دانشکده علوم اجتماعی

دانشکده تکنولوژی

دانشکده‌های وابسته

دانشگاه دهلی دو دانشکده وابسته دارد: آیورودا و طب یونانی. این دو دانشکده به دانشجویانشان مدارک آیورودا و طب یونانی را اعطا می‌کنند.

در مطلب آینده به دیگر مختصات دانشگاه دهلی پرداخته می‌شود

دانشگاه اسلامی علیگر AMU

دانشگاه اسلامی علیگر (AMU) یکی از دانشگاه‌های مرکزی و عمومی هند است. این دانشگاه به سال ۱۸۷۵ توسط «سر سید احمد خان» به عنوان «کالج انگلیسی-شرقی محمدیان» تأسیس شد. این کالج در سال ۱۹۲۰ به «دانشگاه اسلامی علیگر» تبدیل شد. محوطه اصلی دانشگاه AMU در شهر علیگر و در زمینی به مساحت ۴۶۷/۶ هکتار بنا شده است. دانشگاه اسلامی علیگر بیش از ۳۰۰ رشته را در دو شاخه سنتی و مدرن ارائه می‌دهد. به علاوه، این مرکز آموزشی دارای سه مرکز در خارج از محوطه اصلی نیز هست. مراکز ملاپورام، مرشدآباد، کیشانگنج به ترتیب در ایالت‌های کرالا، بنگال غربی و بیهار قرار دارند. دانشگاه اسلامی علیگر تمام قبایل، اعتقادات، مذاهب و جنسیت‌ها را پذیرش می‌کند.

 

پیشینه

تأسیس

این دانشگاه در سال ۱۸۷۵ تحت عنوان مدرسة‌العلوم مسلمانان هند تأسیس شد. شروع کار این کالج در ۲۴ می همان سال بود. «سید احمدخان» سیاستمدار انگلیسی-هندی، کالج انگلیسی-شرقی محمدیان (MAO)، نیای دانشگاه علیگر امروزی را احداث کرد. جنبش بیداری اسلامی که توسط احمدخان و MAO صورت گرفت، به نام «جنبش علیگر» شناخته شد. او توانایی تکلم به زبان انگلیسی و اشراف به علوم غربی را به عنوان مهارت‌های لازم برای حفظ نفوذ سیاسی مسلمانان، به خصوص در شمال هند مورد توجه قرار داد. تصور احمدخان از کالج برخاسته از الگوی دانشگاه‌های آکسفورد و کمبریج بود. او می‌خواست یک سیستم آموزشی را بر پایه مدل بریتانیایی بنا کند. کمیته‌ای به نام «بنیاد کالج مسلمانان» تشکیل شد و مردم تشویق به تأمین بودجه تأسیس کالج شدند.

هفتمین نظام حیدرآباد، میرعثمان علی‌خان در سال ۱۹۱۸ مبلغ قابل توجهی (معادل ۵۰۰هزار روپیه) به مؤسسه کمک کرد. سپس نائب‌السلطنه و فرماندار کل هند، لرد نورثبروک ۱۰هزار روپیه و فرماندار ایالات شمال غرب ۱۰۰۰ روپیه اهدا کردند. تا آن زمان - یعنی مارس ۱۸۷۴ - موجودی صندوق کالج معادل ۱۵۳۴۹۲ روپیه و ۸ آنه بود.

کالج MAO در ابتدا برای برگزاری آزمون پذیرش به دانشگاه کلکته ملحق شد اما پس از چندی و در سال ۱۸۸۵ به دانشگاه الله‌آباد پیوست. این مؤسسه در سال ۱۸۷۷ به سطح کالج ارتقا یافت. آیین افتتاح ساختمان کالج توسط «لرد لیتون» انجام شد.

 
تبدیل به دانشگاه

در حدود سال ۱۹۹۰، این کالج در تلاش بود که خود را به عنوان دانشگاه به ثبت برساند. در نهایت در سال ۱۹۲۰ این اتفاق افتاد و «دانشگاه اسلامی علیگر» رسمیت یافت.

«سر محمدعلی محمدخان» و «آقا خان سوم» نقش مهمی را در تحقق ایده سید احمدخان، مبنی بر جمع‌آوری بودجه ساخت دانشگاه اسلامی علیگر ایفا کردند.

در سال ۱۹۲۷ مدرسه‌ای مخصوص نابینایان توسط «صاحب‌زاده آفتاب احمدخان» تأسیس شد. در سال بعد مدرسه پزشکی نیز به دانشگاه ملحق شد. همچنین در اواخر دهه ۱۹۳۰ دانشگاه یک دانشکده مهندسی دایر کرد. «سید ظفر الحسن» در اوائل دهه ۱۹۹۰ به عنوان رییس بخش فلسفه و دانشکده هنر به این دانشگاه پیوست.

 

آموزش زنان

آموزش زنان در دانشگاه، با تأسیس مدرسه دختران در ۱۹ اکتبر ۱۹۰۶ آغاز شد. کنفرانس‌های آموزشی اسلامی از ۱۸۹۶ به بعد، جنبشی را برای عادی‌سازی آموزش دختران آغاز کرده بودند. این مرکز آموزشی در سال ۱۹۲۹ تبدیل به یک کالج متوسط شد، اما در سال بعد با نام «کالج زنان» به عنوان یکی از کالج‌های اصلی دانشگاه شناخته شد.

در اواخر ۲۰۱۴ «ضمیرالدین شاه» معاون دانشگاه درخواست دختران را برای استفاده از کتابخانه مولانا آزاد که مختص مردان بود را رد کرد. وی اظهار داشت که این تصمیم ربطی به مسائل انضباطی ندارد و صرفاً به علت کمبود جا است. اگر قرار باشد دختران مجاز به استفاده از کتابخانه باشند، تعداد چهار برابری آن‌ها نسبت به پسران باعث تحمیل فشار بر استفاده‌کنندگان از کتابخانه خواهد شد. اگرچه دانشکده زنان کتابخانه مجزایی داشت، اما موجودی آن با کتابخانه مولانا آزاد قابل مقایسه نبود. «اسمریتی ایرانی» وزیر منابع انسانی و توسعه ملی هند، توضیحات شاه را تقبیح کرده و آن را توهین به دختران نامید.

در ماه نوامبر ۲۰۱۴، دادگاه عالی الله‌آباد در پاسخ به درخواستی که توسط یک شبکه حقوق بشری مطرح شده بود، اعلام کرد که ممنوعیت دختران برای استفاده از کتابخانه اصلی، غیرقانونی است و باید استفاده تمام دانشجویان از کتابخانه، صرف نظر از جنسیت آن‌ها تسهیل شود. دادگاه عالی تا ۲۴ نوامبر ۲۰۱۴ به دانشگاه زمان داد تا این مشکل را حل کند.

 

سازمان

در تاریخ ۱۱ آوریل ۲۰۱۵ «مفضل سیف‌الدین» به عنوان رییس دانشگاه انتخاب شد و «ابن‌سعید خان» نواب سابق چهاتاری معاونت وی را به عهده گرفت. «حبیب الرحمن» معاون سابق نیز نائل به کسب سمت خرانه‌دار شد.

در ۱۷ می ۲۰۱۷ «طارق منصور» قبول کرد که سی و نهمین معاون این دانشگاه باشد.

 
پروفایل تحصیلی

دانشگاه اسلامی علیگر یک دانشگاه تمام‌مسکونی است که ۱۳ دانشکده، ۷ کالج، ۱۵ مرکز، ۳ مؤسسه و ۱۰ مدرسه دارد. به تازگی دانشکده مطالعات بین‌الملل نیز در این دانشگاه تأسیس شده است.

 

رتبه‌بندی

دانشگاه AMU در سطح بین‌المللی، بر اساس رتبه‌بندی QS جایگاه ۱۰۰۰-۸۰۱ را در سال ۲۰۱۸ به دست آورد. بر همین مبنا، این دانشگاه در آسیا رتبه ۲۳۸ و در میان کشورهای بریکس رتبه ۱۷۰-۱۶۱ را کسب کرد.

مجله تایمز در رده‌بندی مؤسسات آموزش عالی خود، رده ۸۰۰-۶۰۱ در جهان، ۱۵۸ در آسیا و ۱۷۶ در کشورهای بریکس را به AMU اختصاص داد. این دانشگاه توسط «چارچوب رتبه‌بندی مؤسسات ملی هند» در سال ۲۰۱۸، در میان تمامی مؤسسات رتبه ۱۷، در دانشگاه‌ها رتبه ۱۰ و در مدیریت رتبه ۴۹ را از آن خود کرد.

در سال ۲۰۱۷، نشریه «هندوستان امروز» در میان کالج‌های مهندسی، کالج مهندسی و تکنولوژی ذاکر حسین (وابسته به AMU) را شایسته مقام ۱۷ دانست. در سال بعد این کالج توسط چارچوب رتبه‌بندی مؤسسات ملی هند جایگاه ۳۵ را به دست آورد.

دانشکده حقوق دانشگاه AMU، توسط «هندوستان امروز» موفق به کسب رده دوم در هند شد. کالج پزشکی این دانشگاه (جواهر لعل نهرو) نیز مقام هشتم را کسب کرد.

 
کتابخانه

کتابخانه مولانا آزاد، کتابخانه اصلی این دانشگاه است. این کتابخانه از کتابخانه مرکزی و بیش از ۱۰۰ کتابخانه دانشکده‌ای و اداری تشکیل شده است.

احکام سلطنتی امپراتورهای مغول مانند بابر، اکبر کبیر و شاه‌جهان نیز در این کتابخانه نگه‌داری می‌شوند.

احداث کتابخانه مولانا آزاد در سال ۱۸۷۷ و در زمان تأسیس کالج شرقی-انگلیسی محمدیان توسط لرد لیتون آغاز شد. در آن زمان این کتابخانه لیتون نام داشت. در سال ۱۹۶۰ ساختمان هفت‌طبقه‌ کنونی، توسط جواهر لعل نهرو اولین نخست‌وزیر هندوستان مستقل افتتاح شد. کتابخانه به احترام ابوالکلام آزاد، اولین وزیر آموزش هندوستان مستقل - که در بین عوام به مولانا آزاد مشهور است - مولانا آزاد نامیده شد.

کتابخانه مجازی علوم اجتماعی در تاریخ ۲۷ دسامبر ۲۰۱۳،  به دست پراناب موکرجی رییس جمهور هند افتتاح شد. در سال ۲۰۱۵ این کتابخانه مجازی به تأیید سازمان بین‌المللی استاندارد رسید و در سال بعد نیز در کتاب رکوردهای لیکما ثبت شد.

 

زندگی دانشجویی

اتحادیه دانشجویان دانشگاه اسلامی علیگر

اتحادیه دانشجویان دانشگاه اسلامی علیگر (AMUSU) مجموعه‌ای است که دانشجویان را در ارتباط با سیستم اداری نمایندگی می‌کند.

 

سنت‌ها

دانشجویان پسر «شیروانی» می‌پوشند که لباس سنتی دانشگاه است. استفاده از این پوشش در برنامه‌های رسمی دانشگاه الزامی است. دانشگاه شیروانی را در قیمت یارانه‌ای عرضه می‌کند. شیروانی سنتی منحصر به فرد در دانشگاه علیگر است. در اوائل سال ۲۰۱۳ ضمیرالدین شاه تصمیم گرفت پوشیدن شیروانی برای دانشجویانی که قصد ملاقات با او را دارند اجباری کند.

 

کلوپ‌ها و انجمن‌ها

فعالیت‌های فرهنگی و ورزشی در کلوپ‌های مختلف موجود در دانشگاه انجام می‌شود. موارد شایان ذکر قدیمی‌ترین باشگاه کریکت، باشگاه اسب‌سواری و باشگاه درام AMU هستند.

بخش آکادمیک دانشگاه BHU

دانشگاه BHU دارای ۶ مؤسسه و ۱۴ دانشکده است. مؤسسات به لحاظ اداری دارای مدیریت، بودجه و ساختار آموزشی مستقل هستند.

مؤسسه‌ها

مؤسسه تکنولوژی واراناسی (IIT-BHU)

این مؤسسه تحت نظارت BHU است و در زمینه مهندسی فعالیت می‌کند. IIT-BHU دارای ۱۳ بخش و ۳ مدرسه میان‌رشته‌ای است. این زیرمجموعه‌ها آموزش تکنولوژی را با تأکید بر برنامه‌های صنعتی و کاربردی خود ارائه می‌دهند. مؤسسه IIT-BHU در سال ۱۹۱۹ تأسیس شده و یکی از قدیمی‌ترین مراکز آموزش مهندسی در هند است. این مؤسسه در حال حاضر با ادغام سه کالج مهندسی باناراس، معدن و متالورژی و همچنین کالج تکنولوژی فعالیت می‌کند.

مؤسسه تکنولوژی واراناسی پس از اصلاحیه قانون پارلمانی مؤسسات تکنولوژی در ۲۰۱۲، رسمیت یافت.

مؤسسه علوم

مؤسسه علوم شامل ۱۳ بخش در شاخه‌های مختلف علوم مدرن، چندین مدرسه میان‌رشته‌ای و مراکز تحقیقاتی است. این مؤسسه دوره‌های کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری را در اکثر رشته‌ها ارائه می‌دهد. در سال‌های اخیر، دوره‌های فنی و حرفه‌ای میکروبیولوژی صنعتی و ابزار دقیق و نگهداری الکترونیک نیز در سطح کارشناسی برگزار می‌شوند. «بیترکس» جشنواره فنی و «اکانکشا» جشنواره فرهنگی این مؤسسه است که همه ساله در ماه فوریه برپا می‌گردند.

مؤسسه علوم کشاورزی

مؤسسه علوم کشاورزی (IAS) با عنوان «مؤسسه تحقیقات کشاوزی» در سال ۱۹۳۱ تأسیس شد. این مرکز آموزشی اولین مؤسسه‌ای بود که دوره‌های تحصیلات تکمیلی (کارشناسی ارشد و دکتری) را در هند ارائه می‌داد. در سال ۱۹۴۵، پس از معرفی مقطع کارشناسی، به «کالج کشاورزی» تغییر نام داد. نام این مؤسسه بعدها در سال ۱۹۶۸ دوباره تغییر یافت و این بار به عنوان «دانشکده کشاورزی» مطرح شد. نهایتاً در ۱۹۸۰، نام کنونی مؤسسه انتخاب گردید. مؤسسه علوم کشاورزی (IAS) در هر دو زمینه آموزش و پژوهش در حال فعالیت است.

مؤسسه علوم پزشکی

مؤسسه علوم پزشکی (IMS) یک مؤسسه مسکونی و آموزشی است. دانشجویان این مؤسسه از طریق آزمون ورودی NEET پذیرش می‌شوند. IAS علاوه بر برنامه‌های MBBS، دوره‌های تخصص و Ph.D. را برای پزشکان و جراحان برگزار می‌کند. همچنین کارشناسی و کارشناسی ارشد پرستاری، آیورودا، دندان‌پزشکی و آمار سلامت نیز توسط این مؤسسه ارائه می‌شود.  مؤسسه IMS یکی از بهترین مؤسسات آموزش پزشکی و پیراپزشکی است که بهترین پزشکان و متخصصان هند را خروجی می‌دهد. این مؤسسه سه دانشکده دارد: پزشکی، آیورودا و دندان‌پزشکی

مؤسسه محیط زیست و توسعه پایدار (IESD)

مؤسسه محیط زیست و توسعه پایدار (به اختصار IESD) با هدف توسعه و پیشرفت دانش تکنولوژی و توسعه پایدار در سال ۲۰۱۰ و در زمان تصدی «دی.پی سینگ»، معاون وقت BHU شروع به کار کرد.

بر اساس چشم‌انداز سازمان ملل متحد که آموزش عالی باید به طور قابل توجهی به توسعه دانش توسعه پایدار کمک کند، مؤسسه محیط زیست و توسعه پایدار در این دانشگاه دایر شده است. این مؤسسه، آموزش‌های مربوط به توسعه پایدار و آموزش برای توسعه پایدار (با استفاده از آموزش به عنوان ابزار رسیدن به پایداری) را ارائه می‌دهد. IESD به منظور درک بهتر مسائل علمی و اجتماعی بحرانی، مرتبط با اهداف توسعه پایدار و از طریق تحقیقات تأسیس شده است.

مؤسسه مطالعات مدیریت

مؤسسه مطالعات مدیریت مرکزی مختص به آموزش کسب و کار است که در دانشگاه BHU قرار دارد. این مؤسسه در سال ۱۹۶۸ با عنوان دانشکده مطالعات مدیریت (FMS-BHU) تأسیس شده و یکی از اولین مدارس مدیریت در هند است. در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۵، این مرکز آموزشی نام فعلی را به خود گرفت.

این مؤسسه چندین دوره دوساله کارشناسی ارشد بازرگانی (MBA) را ارائه می‌دهد. پذیرش بر اساس ترکیبی از شایستگی متقاضی در آزمون CAT (آزمون پذیرش مشترک)، بحث گروهی و مصاحبه انجام می‌شود.

دانشکده‌ها

دانشکده هنر

دانشکده آیورودا

دانشکده بازرگانی

دانشکده آموزش

دانشکده حقوق

دانشکده هنرهای نمایشی

دانشکده علوم اجتماعی

دانشکده هنرهای تجسمی

زبان و ادبیات کهن هند

دانشکده علوم اجتماعی

دانشکده علوم اجتماعی، دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد را در علوم اجتماعی ارائه می‌دهد. رشته‌های عرضه شده در این دانشکده شامل اقتصاد، تاریخ، علوم سیاسی، روانشناسی و جامعه شناسی است. این دانشکده از سال ۱۹۷۱ از دانشکده هنر مجزا شد. 

در دانشکده علوم اجتماعی، به غیر از بخش اداری پنج مرکز وجود دارد که مطالعات در زمینه‌های مختلف را انجام می‌دهند: مرکز مطالعات نپال، مرکز مطالعات و توسعه زنان، مرکز توسعه جوامع روستایی، مرکز مطالعات محرومیت اجتماعی و مرکز پژوهش‌های صلح مالاویا.

دانشکده هنرهای تجسمی

دانشکده هنرهای تجسمی (تأسیس در سال ۱۹۱۶) دوره های کارشناسی و کارشناسی ارشد در هنرهای کاربردی و تجسمی را ارائه می دهد. این دانشکده ۵ بخش دارد:

نقاشی

هنر کاربردی

هنر پلاستیکی

سفال و سرامیک

طراحی پارچه

مدارس میان‌رشته‌ای

مدرسه بیوتکنولوژی

مدرسه بیوتکنولوژی (SBT) مرکز آموزش و تحقیقات تحصیلات تکمیلی و تحت نظارت مؤسسه علوم دانشگاه BHU است. این مدرسه در سال ۱۹۸۶ با بودجه بخش بیوتکنولوژی وزارت علوم و تکنولوژی هند تأسیس شد. دوره‌های کارشناسی ارشد و دکتری در این مدرسه ارائه می‌شوند.

برنامه میان‌رشته‌ای این مرکز، همکاری میان مؤسسه علوم، مؤسسه علوم پزشکی و مؤسسه تکنولوژی هند در دانشگاه BHU است.

مدرسه علوم زیستی DBT

مدرسه میان‌رشته‌ای علوم زیستی (ISLS) حاصل همکاری مشترک بخش بیوتکنولوژی (DBT)، دولت هند و دانشگاه BHU است. بودجه آن را بخش بیوتکنولوژی تأمین می‌کند.

مرکز میان‌رشته‌ای علوم ریاضیات DST

مرکز میان‌رشته‌ای علوم ریاضیات (CIMS) بر تحقیق و آموزش ریاضیات، آمار و مدل‌سازی متمرکز است. این مرکز تحت مدیریت دانشکده علوم و با پشتیبانی بخش علوم و تکنولوژی (DST) تأسیس شد. این مرکز دوره کارشناسی ارشد آموزش و تحقیقات را با مشارکت بخش‌های ریاضیات، آمار و علوم کامپیوتر مؤسسه علوم، و بخش ریاضیات کاربردی IIT-BHU برگزار می‌نماید. این مرکز به شکل نظام‌مند برنامه‌های آموزشی، کارگاه‌ها، سمینارها و کنفرانس‌ها را سازماندهی می‌کند.

مرکز علوم و تکنولوژی تغذیه

مرکز علوم و تکنولوژی تغذیه (CFST) یک مرکز میان‌رشته‌ای پژوهشی است که با همکاری مؤسسه علوم کشاورزی و مؤسسه تکنولوژی هند، وابسته به BHU تشکیل شده است. تمرکز این ارگان بر تکنولوژی پردازش مواد غذایی است.

مرکز تحقیقات

به غیر از مراکز تخصصی که مستقیماً توسط ICAR، DST، DBT و ISRO تأمین مالی می‌شوند، بودجه بخش‌های متعدد دیگری که زیر نظر مؤسسه علوم و مهندسی و تکنولوژی و همچنین دانشکده علوم اجتماعی قرار دارند، توسط DST ، از محل  اعتبارات «بهبود زیرساخت‌های علم و فناوری» (FIST)، «کمیسیون کمک‌هزینه دانشگاه» (UGC) و «برنامه ویژه مساعدت» (SAP) تأمین می‌گردد. UGC وSAP منابع مالی خود را در مرکز مطالعات پیشرفته (CAS)، بخش کمک‌های ویژه (DSA) و بخش پشتیبانی از تحقیقات (DRS) فراهم می کنند.

بخش‌های تحقیقاتی دانشگاه ‌BHU شامل موارد زیر است.

مرکز اختلالات ژنتیکی DBT

مرکز علوم و تکنولوژی محیط زیست

مرکز علم نانوتکنولوژی

مرکز انرژی هیدروژن

مرکز آموزش و تحقیقات ایمن‌سازی تشخیصی UCG

مرکز پزشکی و جراحی تجربی

مرکز مطالعات و توسعه زنان (CWSD)

مرکز مطالعات نپال (CNS)

مرکز تحقیقات صلح مالاویا (MCPR)

مرکز توسعه جوامع روستایی (CIRD)

مرکز بررسی محرومیت روستایی (CSSEIP)

مرکز میان‌رشته‌ای علوم ریاضیات DST

کالج‌ها و مدارس وابسته

کالج‌ها

ماهیلا ماها ویدیالایا

اریا ماهیلا ماهاویدیالایا

کالج تحصیلات تکمیلی DAV

کالج زنان واسانتا

واسانت کانیا ماهاویدیالایا

مدارس

رانویر سانسکریت ویدیالایا

مدرسه مرکزی پسران هند

مدرسه مرکزس دختران هند

سیستم کتابخانه

کتابخانه دانشگاه باراناس مجموعه‌ای است که «پی.کی. تلانگ» برای یادبود پدرش «کاشینات تریمباک تلانگ»، - هندشناس و قاضی دادگاه عالی هند - در ۱۹۱۷ تأسیس کرد. این مجموعه به سال ۱۹۱۷ در سالن تلانگ کالج مرکزی هند ساخته شد. بعدها کتابخانه به سالن مرکزی کالج هنر (در حال حاضر دانشکده هنر) انتقال یافت.

کتابخانه مرکزی فعلی دانشگاه BHU از محل کمک‌های «سایاجیرائو گاکواد سوم» ماهاراجه بارودا تأسیس شد. او پس از اولین کنفرانس دانشگاه، خواستار این شد که بر اساس الگوی کتابخانه و اتاق مطالعه موزه بریتانیا، کتابخانه‌ای در BHU تأسیس شود. وی به پیشنهاد مالاویا بودجه‌ای را برای ساخت این کتابخانه در محوطه دانشگاه اختصاص داد.

کتابخانه گاکواد یک مرکز نگهداری از نسخه‌های خطی (MCC) تحت نظر هیئت ملی نسخه‌های خطی است که در سال ۲۰۰۳ افتتاح شد.

تا سال ۱۹۳۱، این کتابخانه مجموعه‌ای از حدود ۶۰هزار جلد کتاب را شامل می‌شد. روند اهدای مجموعه‌های شخصی و خانوادگی به کتابخانه تا دسامبر ۱۹۴۰ ادامه یافت. نتیجه این امر، تشکیل کلکسیونی منحصر به فرد از کتاب‌ها و مجلات قرن ۱۸ بود.

تا سال ۲۰۱۱، کتابخانه BHU متشکل از کتابخانه مرکزی، ۳ کتابخانه در مؤسسات، ۸ کتابخانه برای دانشکده‌ها و بیش از ۲۵ کتابخانه در بخش‌های اداری بود. مجموع کتاب‌های این کتابخانه‌ها حداقل ۱/۳ میلیون جلد بود. به غیر از کتاب‌های فیزیکال، کتابخانه دیجیتال نیز برای دانشجویان و پرسنل در دسترس است. این کتابخانه امکان دسترسی به هزاران جلد مجله را به صورت آنلاین فراهم می‌کند. علاوه بر این مجلات، منابع موجود در «مرکز انفورماتیک ملی» (DELNET) و UGC نیز در اختیار اعضای کتابخانه آنلاین است.

زیر ساخت ICT

دانشگاه BHU دارای بک‌بون فیبر نوری به طول ۱۰۰ کیلومتر است. این شبکه LAN، تمام ساختمان‌های دانشگاهی و اداری و همچنین خوابگاه‌ها را به هم متصل کرده است. مثل تمام شبکه‌های کامپیوتری، این شبکه نیز امکان به اشتراک‌گذاری منابع شبکه را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. به غیر از اینترنت،‌ دسترسی منابع درسی و امکانات آموزشی اصلی‌ترین کاربرد این شبکه برای دانشجویان است.

پذیرش

دانشگاه باناراس هند معمولاً آزمون‌های ورودی کارشناسی و کارشناسی ارشد را در ماه‌های می و ژوئن برگزار می‌کند. ثبت نام پذیرفته شدگان نیز در فوریه و مارچ آغاز می‌شود. پذیرش در این دانشگاه بر اساس قبولی در آزمون ورودی و الزامات دیگر برای واجد شرایط بودن صورت می‌گیرد. پذیرش برای دوره‌های کارشناسی از طریق آزمون JEE و برای دوره‌های کارشناسی ارشد به وسیله آزمون GATE انجام می‌شود. همچنین پذیرش دوره‌های MBA و MBA-IB با توجه به نمره کسب شده در IIM-CAT و نیز آزمون‌های ورودی جداگانه خود دانشگاه، موسوم به BHU-MBA است. متقاضیان دوره‌های Ph.D. می‌توانند با شرکت در آزمون ملی شایستگی (NET) و یا آزمون ورودی پژوهش مشترک (CRET) پذیرش شوند. برای پذیرش IMS نیز آزمون PMT برگزار می‌شود.

دانشگاه BHU دانشجویان خارجی نیز جذب می‌کند. این دانشجویان به واسطه درخواستی که به مأموریت هند در کشور خود و یا مأموریت کشور خود در هند داده شده است، پذیرفته می شوند.

این دانشگاه هر ساله در ماه می، آزمون ورودی UG را برگزار می‌کند. این امتحان برای کسب ۵۱۱۶ کرسی است که طی دو ساعت و با ۱۵۰ سؤال برگزار می‌شود. حداکثر نمره در آزمون  UG معادل ۴۵۰ است.

سالن‌های اقامت

دانشگاه BHU بهترین امکانات اقامتی در محوطه دانشگاه را برای دانشجویان ارائه می‌دهد. بسیاری از خوابگاه‌ها در قوس بیرونی محوطه و در کنار زمین‌های بزرگ بازی بنا شده‌اند. تمام این خوابگاه‌ها دارای امکانات خوبی مانند سالن‌غذاخوری، اتاق‌های مشترک و همچنین محل اقامت برای نگهبانان است. خوابگاه‌های بریلا، لعل بهادر شستری، بروآچا و ویشوسوارایا هر کدام بیش از ۳۰۰ اتاق دارند.

در مجموع ۴۱ خوابگاه برای پسران (با ظرفیت ۷۵۰۰ نفر) و ۲۱ خوابگاه برای دختران (با ظرفیت ۲۵۰۰ نفر) تدارک دیده شده است. همچنین چهار مجتمع مجزا برای دانشجویان خارجی با ظرفیت پذیرش ۱۸۹ نفر وجود دارد.

جشنواره‌ها

دانشگاه BHU جشنواره «روز سرسوتی پوجا» (یا جشنواره وسنت پانچامی) را برگزار می‌کند. سرسوتی الهه دانش، موسیقی، خرد و طبیعت هند است. او بخشی از سه‌گانه سرسوتی، لاکشمی و پارواتی است. همچنین جشنواره‌ای به نام «اسپندان» (جشنواره درون‌دانشگاهی جوانان) نیز در این دانشگاه برپا می‌شود. در این جشنواره، دانشجویان دانشکده یا مؤسسه خود را در رشته‌های مختلف هنری مانند ادبیات (مقاله، شعر و بحث)، نقاشی، طراحی، آواز، رقص، درام و شیرین‌کاری و … در معرض رقابت قرار می‌دهند. این جشنواره هر سال پس از فستیوال وسنت پانچامی در ماه فوریه و مارس برگزار می‌شود.

رتبه‌بندی

دانشگاه BHU بر اساس رتبه‌بندی بین‌المللی دانشگاه‌ها که توسط مؤسسه QS در سال ۲۰۱۸ انجام شد، در جایگاه ۱۰۰۰-۸۰۱ قرار گرفت. طبق همین رتبه‌بندی، این دانشگاه در آسیا رتبه ۲۵۵ و در میان کشورهای بریکس رتبه ۱۴۳ را به دست آورد. در همین سال، مجله تایمز به دانشگاه BHU رتبه ۸۰۰-۶۰۱ در جهان و ۱۹۴ در آسیا را اختصاص داد.

این دانشگاه توسط چارچوب رتبه‌بندی مؤسسات ملی (NIRF) در سال ۲۰۱۸ حائز رتبه نهم در کل مؤسسات و سوم در میان دانشگاه‌ها شد. BHU در رنکینگ مدیریت نیز رتبه ۳۹ در هند را به دست آورد.

مؤسسه مهندسی این دانشگاه (IIT) در سال ۲۰۱۸، رنک ۱۹ را بر پایه رنکینگ مهندسی NIRF از آن خود کرد. این در شرایطی است که یک سال قبل، این مؤسسه توانسته بود در رتبه‌بندی نشریه هفته، نهم شود.

دانشکده حقوق دانشگاه BHU در سال ۲۰۱۷، با قرار گرفتن در میان ۲۵ کالج برتر حقوق هند، رتبه هشتم را به دست آورد. این رتبه‌بندی توسط نشریه «چشم‌انداز هند» صورت گرفته بود. نشریه هفته نیز به این دانشکده رتبه هفتم را اعطا کرد.

مؤسسه علوم پزشکی دانشگاه BHU نیز در سال ۲۰۱۷ طبق رتبه‌بندی «هندوستان امروز»، نشریه هفته و چشم‌انداز هند، به ترتیب جایگاه‌های دهم، ششم و نهم را به دست آورد.

جوایز و نشان‌ها

دانشگاه باراناس هند، نشان BHU را به دانشجویانی که در دانشکده یا مؤسسه مربوطه حائز بالاترین نمره شده‌اند اعطا می‌نماید.

دانشگاه باناراس هند (BHU) | قسمت اول

دانشگاه باناراس هند (سابقاً کالج مرکزی هند) یک دانشگاه مرکزی و عمومی است که در «واراناسی» ایالت «اوتار پرادش» واقع شده است. این دانشگاه در سال ۱۹۱۶ توسط «مادان مهن مالاویا»، رییس وقت کنگره هند تأسیس شد. دانشگاه باراناس با حضور سی‌هزار دانشجوی مقیم در محوطه، ادعا دارد که بزرگترین دانشگاه اقامتی در آسیا است.

محوطه اصلی دانشگاه در زمینی به مساحت بیش از ۱۳۰۰ هکتار بنا شده است. «کاشی نارش»، فرمانروای موروثی باناراس این زمین را اهدا کرده بود. محوطه جنوبی دانشگاه باراناس هند با بیش از ۲۷۰۰ هکتار مساحت، در بارکاچای بخش میرزاپور واقع شده است. این محوطه که به مرکز علوم کشاورزی اختصاص دارد، حدود ۶۰ کیلومتر با باراناس فاصله دارد. این دانشگاه همچنین در نظر دارد محوطه دیگری را در ایالت بیهار احداث کند.

دانشگاه BHU به ۶ انستیتو، ۱۴ دانشکده و ۱۴۰ بخش تقسیم شده است. در سال ۲۰۱۷، مجموعاً ۲۷۳۵۹ دانشجو از ۴۸ کشور در این دانشگاه ثبت نام کردند. بیش از ۷۵ خوابگاه برای دانشجویان مقیم تدارک دیده شده است.

از دانشکده‌ها و مؤسسات این دانشگاه می‌توان هنر (FA-BHU)، مهندسی (IIT-BHU)، مدیریت (IMSt.-BHU)، علوم (I.Sc.-BHU)، هنرهای نمایشی، حقوق، کشاورزی (IAS-BHU)، پزشکی (IMS-BHU) و انستیتوی محیط زیست و توسعه پایدار (IESD-BHU) را نام برد. همچنین دپارتمان‌های زبان‌شناسی، روزنامه‌نگاری، ارتباطات جمعی و… در این دانشگاه موجود هستند. انستیتوی مهندسی این دانشگاه در ژوئن ۲۰۱۲ به عنوان یکی از مؤسسات تکنولوژی هند برگزیده شد.

دانشگاه BHU صد سالگی خود را در سال ۲۰۱۶-۲۰۱۵ جشن گرفت. این مراسم شامل بخش‌های مختلفی از جمله برنامه‌های فرهنگی، ضیافت‌ها، مسابقات و سالگرد تولد «مادان مهن مالاویا» بود.

پیشینه

دانشگاه باراناس هند توسط مادان مهن مالاویا تأسیس شد. این وکیل برجسته و فعال مستقل هندی، تحصیلات عالیه را ابزاری اصلی برای رسیدن به بیداری ملی می‌دانست.

در دسامبر ۱۹۰۵، طی برگزاری بیست‌ویکمین نشست کنگره ملی هند در باراناس، مالاویا رسماً اعلام کرد که قصد احداث دانشگاهی در باراناس را دارد. بر اساس درخواست مالاویا، عطار سینگ دانشگاه باراناس هند را بنیان نهاد. مالاویا به توسعه ایده دانشگاه با دخیل کردن ملی‌گرایان و متفکران هندی ادامه داد و طرح آن را در ۱۹۱۱ ارائه داد. تمرکز بحث‌های او بر فقر غالب در هند و کاهش درآمد هندوها در مقایسه با اروپاییان بود. در این طرح، علاوه بر مطالعه ادیان و خرده‌فرهنگ‌های هند، بر لزوم پیشرفت علم و تکنولوژی نیز تأکید شده است:

«میلیون‌ها انسان تنها زمانی می‌توانند از منجلاب فقر رهایی یابند که علم به نفع آن‌ها مورد استفاده قرار بگیرد. حداکثر کارکرد علم فقط وقتی ممکن است که دانش علمی برای هندوها در کشور خودشان در دسترس باشد.»

طرح مالاویا این‌که دانشگاه توسط دولت به رسمیت شناخته شود یا بدون کنترل آن عمل کند را ارزیابی کرد. او به دلایل مختلفی با نگاهی به گذشته تصمیم گرفت. مالاویا مسئله رسانه آموزش را نیز مطرح کرد و تصمیم گرفت ابتدا با انگلیسی شروع کرده و کم‌کم زبان هندی و سایر زبان‌های موجود در هند را به سیستم آموزشی تزریق کند.

ویژگی متمایز ایده مالاویا، اولویت داشتن یک دانشگاه اقامتی بود. تمام دانشگاه‌های هندی آن دوره، مانند دانشگاه‌های بمبئی، کلکته و مدرس، دانشگاه‌های وابسته‌ای بودند که تنها امتحانات را برگزار کرده و دانشنامه‌‌های فارغ‌التحصیلان کالج‌های ذی‌ربط را اعطا می‌نمودند. 

همزمان با این اتفاقات، «آنی بسانت» - فعال بریتانیایی حقوق زنان - سعی داشت مدرسه هندی خود را گسترش داده و یک دانشگاه تأسیس کند. تفکری که منجر به ایجاد این مدرسه شد این بود که بر اساس فلسفه هندو، وجود مؤسسات آموزشی لازم است. مالاویا از بسانت پشتیبانی کرد و ۲۵۰هزار روپیه از محل کمک‌های مالی برای ساخت خوابگاه‌های مدرسه اختصاص داد. در سال ۱۹۰۷، بسانت فرمانی حکومتی را برای ساخت دانشگاه درخواست کرده بود. با این حال هیچ‌گاه پاسخی از سوی دولت بریتانیا به این درخواست داده نشد.

بسانت پس از انتشار طرح مالاویا با وی ملاقات کرد. این دو در آوریل ۱۹۱۱ توافق کردند که نیروهای خود را برای ساخت دانشگاهی در واراناسی متحد کنند.

مالاویا به سرعت فعالیت‌های حقوقی خود را کنار گذاشت تا منحصراً روی توسعه دانشگاه و فعالیت‌های مستقل خودش تمرکز کند. او در ۲۲ نوامبر ۱۹۱۱، انجمن دانشگاه هندو را جهت جذب کمک‌های مالی برای ساخت دانشگاه ثبت کرد. چهار سال طول کشید تا کمک‌ها به حد مطلوبی رسید.

در اکتبر ۱۹۱۵ با حمایت متحدان مالاویا در کنگره ملی هند، لایحه دانشگاه باراناس هند توسط شورا قانونگذاری تصویب شد. در نوامبر همان سال، بسانت و دیگر متولیان مدرسه مرکزی هند پذیرفتند که مدرسه بخشی از دانشگاه جدید باشد.

دانشگاه BHU نهایتاً در سال ۱۹۱۶ تأسیس شد. این مؤسسه را می‌توان اولین دانشگاه در هند دانست که حاصل تلاشی شخصی بود. احداث محوطه دانشگاه توسط لرد هاردینگ، نائب‌السلطنه بعدی هند در ۴ فوریه صورت گرفت. برای ترویج دانشگاه، مالاویا از افراد برجسته‌ای همچون ماهاتما گاندی،‌ جاگادیش چاندرا بوس، سی وی رامان و پرافولا چاندرا رای برای سخنرانی در محوطه دانشگاه بهره جست. سخنرانی گاندی در این دانشگاه، اولین سخنرانی عمومی او در هندوستان بود.

«سر ساندر لال» به سمت معاونت دانشگاه منصوب شد و کلاس‌های دانشگاه طبق زمان‌بندی مدرسه مرکزی هند برگزار گردید.

با در نظر گرفتن دیدگاه مالاویا در برنامه سال ۱۹۱۱ خود، کالج مهندسی باناراس (BENCO) اولین کالج مهندسی دانشگاه بود که افتتاح شد. «کریشنا راجا وادیار» بیست و چهارمین ماهارجه میسور، نخستین رییس این دانشگاه بود. او مراسم افتتاحیه کارگاه‌های آموزشی BENCO را در ۱۷ ژانویه ۱۹۱۹، طی دیداری با مجمع عمومی دانشگاه برگزار کرد.

محوطه

محوطه اصلی

دانشگاه BHU در حاشیه جنوبی وراناسی و ساحل رودخانه گنگ واقع شده است. ساخت محوطه اصلی در زمینی به مساحت بیش از ۱۳۰۰ هکتار در ۱۹۱۶ و در زمینی که توسط ماهاراجه بنارس اهدا شده بود، آغاز گشت. طرح این پردیس دانشگاهی به شکل یک نیم‌دایره، با خیابان‌هایی در امتداد شعاع‌ها و محیط آن است. ساختمان‌های محوطه دانشگاه BHU نمونه‌های خوبی از معماری هندی-گوتیک در نیمه اول قرن بیستم است.

این دانشگاه دارای ۶۰ خوابگاه است که محل اقامت ۱۲۰۰۰ دانشجو را تأمین می‌کند. همچنین خوابگاه‌هایی برای اعضای هیئت علمی تمام وقت مهیا شده است.

کتابخانه «سایاجی رائو گاکواد» در محوطه اصلی قرار دارد. این کتاب خانه بیش از یک میلیون و سیصدهزار جلد کتاب را تا سال ۲۰۱۱ در خود جای داده بود. تأمین مالی ساخت این کتاب خانه در سال ۱۹۴۱ توسط ماهاراجه سایاجی رائو انجام شد. علاوه بر کتابخانه اصلی، ۳ کتابخانه در مؤسسات، ۸ کتابخانه برای اساتید و بیش از ۲۵ کتابخانه در دانشکده‌ها وجود دارد.

بیمارستان «سر ساندر لال» یک بیمارستان آموزشی برای مؤسسه علوم پزشکی است. این بیمارستان در سال ۱۹۲۶ با ۹۶ تخت بنا گردیده است. از آن زمان تا کنون تعداد تخت‌های بیمارستان به ۹۰۰ عدد رسیده و می‌توان آن را بزرگترین مرکز سطح سوم درمانی در منطقه دانست.

معبد «شری ویشوانات مندیر» برجسته‌ترین بنای محوطه است که در مرکز آن قرار دارد. این مجتمع زیارتی شامل هفت معبد بوده که در ۷۷ متر مربع بنا شده است. ساخت این معابد از ۱۹۳۱ آغاز و در طول تقریبا سه دهه با سرانجام رسید.

«بهارات کالا بهاوان» موزه هنر و باستان شناسی دانشگاه است. این موزه در ژانویه ۱۹۲۰ تأسیس شد و رابیندرانات تاگور، برنده نوبل ریاست آن را بر عهده گرفت. برادرزاده وی «ابانیندرانات تاگور» نیز به معاونت او منصوب شد. این موزه گسترش یافته و با تلاش‌های «رای کریشناداسا» به امتیازهای ویژه‌ای رسید. اگرچه این موزه به عنوان مجموعه نقاشی‌های هندی شناخته شده است، اما آثار باستانی، منسوجات و لباس، تمبرهای هندی و موارد ادبی و آرشیوی را نیز در خود جای داده است. گالری «آلیس بونر» نیز در سال ۱۹۸۹ به کمک بنیاد آلیس بونر و به مناسبت سالگرد تولد وی در موزه افتتاح شد.

محوطه جنوبی راجیو گاندی

محوطه جنوبی دانشگاه باناراس هند در «بارکاچا» واقع در «میرزاپور» و حدود ۵۰ کیلومتری جنوب غربی محوطه اصلی قرار دارد. این محوطه در سال ۱۹۷۹ به بیش از ۲۷۰۰ هکتار توسعه یافت.

مرکز «کریشی ویگیان کندرا» (مرکز علوم کشاورزی) با تمرکز بر پژوهش بر تکنیک‌های کشاورزی، جنگلداری و تنوع زیستی نیز در این محوطه قرار دارد. محوطه جنوبی علاوه بر دفاتر اداری، دارای مجتمع سخنرانی، کتابخانه و خوابگاه دانشجویی است.

محوطه جنوبی دانشگاه BHU در حال توسعه به عنوان مرکزی بالقوه برای آموزش و کارآفرینی به خصوص برای جوانان و زنان است. تمرکز این ایده بیش‌تر روی افرادی است که متعلق به طوایف و بخش‌های ضعیف جامعه هستند. این محوطه همچنان توسط دانشگاه در حال توسعه است. مأموریت این بخش در واقع بالا بردن سطح زندگی مردم هند و ایجاد فرصت برای یادگیری مستمر آن‌هاست.

در بخش دوم این نوشتار به معرفی بخش‌ها، رشته‌ها و شیوه پذیرش این دانشگاه پرداخته خواهد شد.

تأییدیه مدرک تحصیلی WES

ادامه تحصیل در ایالات متحده یا کانادا مستلزم تطبیق مدارک تحصیلی با معیارهای این دو کشور است. برای اشتغال در امریکای شمالی نیز این تطبیق لازم است. WES ارزیابی‌های لازم در این باره را انجام می‌دهد. در واقع این سازمان با معادل‌سازی مدرک تحصیلی و ریز نمرات، مدرک متقاضی را تأیید می‌کند.

«خدمات آموزش جهانی» یک سازمان غیرانتفاعی است که ارزیابی مدارک تحصیلی را برای دانشجون بین‌المللی و افرادی که قصد مهاجرت کاری یا تحصیلی به ایالات متحده و کانادا را دارند انجام می دهد. سازمان در سال ۱۹۷۱ تأسیس شده و در نیویورک و تورنتو مستقر است. WES بیش از ۲۰۰هزار مدرک را در سال بررسی می‌کند. بدین ترتیب این سازمان را به بزرگترین ارزیاب اعتبار مدارک تحصیلی در امریکای شمالی است.

WES را می‌توان معتبرترین سازمان در این حوزه نامید. اکثر دانشگاه‌ها، سازمان‌ها و آژانس‌های دولتی در امریکای شمالی ارزیابی آن را قبول دارند. با این‌حال عاقلانه است که متقاضی قبل از ارسال مدارک، از مورد تأیید بودن WES برای ارگان مقصد مطمئن باشد.

اساساً عملکرد WES پس از دریافت مدارک به شرح زیر است:

• تایید اصالت مدارک

• تبدیل قالب نمرات از 20 نمره به 4

• ارسال نتیجه بررسی به دانشگاه یا موسسه مقصد

بسته به این‌که پروسه تأیید مدارک به چه منظور انجام می‌شود، شیوه ارزیابی متفاوت است. WES برای ادامه تحصیل در امریکای شمالی، مدارک را به شکل Course-by-Course بررسی می‌کند. اما جهت مهاجرت، کار، یا تحصیل در دوره متوسطه، شیوه ارزیابی Document-by-Document است.

اگرچه WES طبق روال خود، نتیجه را برای سازمان مقصد می‌فرستد، اما نتایج در بایگانی مؤسسه ثبت می‌شوند. اگر متقاضی بخواهد نتیجه ارزیابی را برای سازمان دیگری بفرستد، WES با دریافت ۳۰ دلار نتایج را ارسال می‌کند.

پایگاه داده WES اطلاعات مربوط به سیستم آموزش و پرورش بیش از ۲۰۰ کشور را در خود جای داده است. این دیتابیس، اطلاعات بیش از ۲۰هزار مدرک تحصیلی و ۴۵هزار نهاد خارجی را نیز شامل می‌شود. علاوه بر این، بیش از ۲۵۰۰ مقیاس برای ارزیابی مدارک تحصیلی در این پایگاه وجود دارد.

همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، WES بسیار معتبر است. این مؤسسه عضو منشور «انجمن ملی خدمات ارزیابی مدارک تحصیلی» (NACES) و «اتحادیه خدمات ارزیابی مدارک تحصیلی کانادا» (ACESC) نیز هست. وب‌سایت وزارت آموزش و پرورش ایالات متحده، NACES و AICE را به عنوان معتبرترین ارزیاب های مدارک تحصیلی خارجی در کشور به رسمیت می‌شناسد.

WES با هزاران دانشگاه و کالج کار می‌کند. این مؤسسه علاوه بر ارزیابی اعتبارنامه‌ها، کارگاه‌های آموزشی در مورد روش‌های ارزیابی اعتبارنامه و کمک به استخدام دانشجویان بین‌المللی را انجام می‌دهد.

مزایای تأییدیه WES

بررسی تطابق مدرک متقاض با استانداردهای امریکای شمالی

بررسی نیاز به آموزش و کسب تخصص جهت اشتغال

انتخاب شغل در امریکای شمالی با توجه به مدرک ارزیابی شده

درک صحیح کارفرما از توانایی‌ها و مهارت متقاضی

کسب امتیاز برای برنامه‌های مهاجرتی

هدف

مؤسسه WES پویایی جهانی و تعامل بین افراد حاضر در محیط‌های آکادمیک حرفه‌ای را افزایش می‌دهد.

کارایی‌ها

معادل‌سازی مدرک: ابزاری آنلاین چگونگی مقایسه مدارک تحصیلی اخذ شده در دیگر کشورها را با مدارک کانادایی و آمریکایی نشان می‌دهد. این اطلاعات به متقاضی کمک می‌کند شایستگی خود را برای اشتغال، مهاجرت و ادامه تحصیل در امریکای شمالی محاسبه کند.

بسته اعتبارسنجی بین‌المللی WES (ICAP): سرویس WES رونوشت‌های تأیید شده و گزارش ارزیابی مدارک تحصیلی را در یک پکیج به مؤسسات علمی می‌فرستد. WES همچنین اسناد و اطلاعات را به شکل نامحدود برای استفاده‌های بعدی ذخیره می‌کند.

محاسبه بین‌المللی میانگین نمره (IGPA): ابزاری رایگان و آنلاین است. این سرویس نمرات ۱۴۰ کشور را به استاندارد GPA  (از ۴ نمره و مورد استفاده در امریکا) تبدیل می‌کند.

اخبار و گزارش‌های آموزشی جهان (WENR): یک ماهنامه برای متخصصین آموزش بین‌المللی است. این نشریه شامل اسناد اصلی، مقالات، واژه‌نامه و گزارش تغییر قوانین جاری آموزشی در امریکا است.

خدمات

سرویس تحقیق و مشاوره WES: مؤسسه WES مشاوره‌های مبتنی بر تحقیقات را به مؤسسات آموزش عالی ارائه می‌دهد. تحقیقات عموماً روی پویایی دانشجویی، ثبت نام بین‌المللی و آموزش فراملیتی متمرکز است.

پل استعداد جهانی: پل استعداد جهانی به مهاجران با مهارت‌های ویژه کمک می‌کند که از استعداد خود در ایالات متحده استفاده کنند. این سرویس مهاجران واجد شرایط را به سازمان‌هایی که نیاز به کمک‌های فنی دارند معرفی می‌کند.

مدارک لازم جهت ارسال به WES

کپی ریز نمرات

کپی دانشنامه

کپی ترجمه ریز نمرات

کپی ترجمه دانشنامه

متقاضی باید به خاطر داشته باشد که WES به هیچ عنوان مدارک ارسالی را مرجوع نمی‌کند. لذا باید از ارسال اصل مدارک خودداری کرد.

این مدارک را باید در یک پاکت مهر و موم شده توسط دانشگاه ارسال نمود. البته قرار دادن ریز نمرات در پاکت مهر و موم شده کفایت می‌کند.

دانشگاه تزپور

دانشگاه تزپور یک دانشگاه مرکزی است که در شمال شرقی ایالت آسام هند قرار دارد.

پیشینه

تأسیس دانشگاه تزپور یکی از نتایج پیمان آسام است که در سال ۱۹۹۴ در پی مصوبه پارلمان هند صورت گرفت. به همراه این دانشگاه، دانشگاه آسام و مؤسسه تکنولوژی گواتی نیز تأسیس شدند. «پی.وی. ناراسیما رائو» نخست وزیر وقت هندوستان، این دانشگاه را افتتاح کرد.

در ابتدا، دانشگاه تزپور از محوطه کالج دارنگ استفاده می‌کرد. پس از آن، برای مدتی نیز میهمان کالج حقوقی تزپور بود. پس از آن‌که زمینی به مساحت ۲۶۲ هکتار در حومه شهر تزپور برای این‌ کار اختصاص داده شد، دانشگاه به آن‌جا نقل مکان کرد.

«بیشنوپراساد راوا» بیش از هزار هکتار از املاک اجدادی‌اش را که از دولت بریتانیا پس‌گرفته شده بود، به کشاورزان اهدا کرد. دانشگاه تزپور هم‌اکنون در زمین اهدایی او قرار دارد. به تازگی دانشگاه قطعه زمین دیگری نیز به دست آورده است.

محوطه

محوطه دانشگاه در ناپام، ۱۵ کیلومتری شرق تزپور - در ناحیه مرکزی سونیتپور آسام - قرار دارد. ناپام یک منطقه روستایی است که توسط مردمی از قبایل، مذاهب و زبان‌های مختلف محصور شده است.

تزپور از طریق جاده و راه‌آهن به تمام مناطق کشور دسترسی دارد. هر هفته سه پرواز هم بین این شهر و کلکته برقرار است.

اقامتگاه

دانشگاه تزپور یک دانشگاه مسکونی است. این دانشگاه دارای پنج خوابگاه پسران است که در ادامه ذکر می‌شوند. قوانین و مقرراتی نیز برای اقامت بازدیدکنندگان در مهمان‌خانه وجود دارد.

خوابگاه‌های پسران:

Charaideo: نامگذاری این خوابگاه بر اساس محل دفن پادشاهان آهوم در سیواساگار انجام شده است.

Nilachal: این خوابگاه هم‌نام تپه‌ای در گواتی است.

Kanchenjungha: کانگچنجونگا نام سومین قله بلند جهان است.

Patkai: نام تپه‌هایی در شمال شرقی هندوستان است.

هشت خوابگاه نیز برای دختران در نظر گرفته شده است:

Bordoichilla: برگرفته از نام طوفانی که هر بهار، قبل و بعد از جشن بیهو در آسام اتفاق می‌افتد.

Dhansiri

Pragjyotika

Suwansiri

Kopili

New

Pobitara Madam Curie

همچنین یک خوابگاه برای دانشجویان متأهل و سکولار وجود دارد. این خوابگاه همچنین به عنوان محل اقامت موقت اساتید تازه وارد استفاده می‌شود.

حمل و نقل

اصلی‌ترین وسیله نقلیه مورد استفاده در این دانشگاه،‌ اتوریکشا است که افراد را در محوطه دانشگاه و همچنین بین دانشگاه و شهر تزپور جابجا می‌کند. اتوبوس‌های ASTC نیز بسیار مورد استفاده هستند، چرا که پایانه آنها در قلب شهر تزپور قرار دارد. ASTCها و اتوبوس‌های خصوصی همه روزه بین تزپور و مکان‌های اصلی مانند گواتی، لکیمپور شمالی، دیبروگاره و تینسوکیا تردد می‌کنند. کابین‌های بیست نفره‌ای هم بین تزپور و بازار پلتن گواتی وجود دارد. نزدیک‌ترین ایستگاه راه‌آهن، ایستگاه دکارگائون است که ارتباط تزپور با سایر نقاط هند را برقرار می‌نماید. نزدیک‌ترین فرودگاه به دانشگاه نیز فرودگاه گواتی است.

آموزش

دانشگاه تزپور چهار مدرسه دارد که به ۲۱ دانشکده و مرکز آموزشی تقسیم می‌شوند.

مدرسه علوم

مدرسه علوم انسانی و اجتماعی

مدرسه علوم مدیریت

مدرسه مهندسی

مدرسه علوم پنج دانشکده دارد که دوره‌های تحصیلات تکمیلی در علوم و تحقیقات و ریاضیات را ارائه می‌دهند:

دانشکده علم شیمی

دانشکده علم ریاضیات

دانشکده بیولوژی مولکولی و بیوتکنولوژی

دانشکده فیزیک

دانشکده علم محیط

مدرسه علوم انسانی و اجتماعی دوره‌های دیپلم، لیسانس و تحصیلات تکمیلی و همچنین برنامه‌های پژوهشی در ارتباط با هنر و علوم اجتماعی را در دانشکده‌های زیر برگزار می‌کند:

دانشکده انگلیسی و زبان‌های خارجه

دانشکده مطالعات فرهنگی

دانشکده ارتباطات جمعی و روزنامه‌نگاری

دانشکده جامعه شناسی

دانشکده زبان هندی

دانشکده آموزش

دانشکده فعالیت اجتماعی

مدرسه علوم مدیریتی دوره‌های دیپلم، لیسانس و تحصیلات تکمیلی و همچنین برنامه‌های پژوهشی در ارتباط با مدیریت کسب و کار را در دانشکده‌های زیر برگزار می‌کند:

مدیریت کسب و کار

دانشکده بازرگانی

مرکز مدیریت بحران

مدرسه مهندسی دروس مهندسی و تکنولوژی را عرضه می‌کند. دوره‌های لیسانس و تحصیلات تکمیلی در رشته‌های گوناگونی برگزار می‌شوند. پذیرش در دوره لیسانس بر اساس آزمون ورودی (JEE) صورت می‌گیرد. علاوه بر دوره‌های لیسانس و فوق‌لیسانس، مدرسه مهندسی دوره‌های Ph.D. را نیز در زمینه‌های تخصصی برگزار می‌کند.

دانشکده مهندسی علوم کامپیوتر

دانشکده الکترونیک و مهندسی ارتباطات

دانشکده مهندسی مکانیک

دانشکده مهندسی غذا و تکنولوژی

دانشکده مهندسی عمران

دانشکده انرژی

دانشکده فیزیک

مراکز ویژه و اتاق‌ها

مراکز:

مرکز مطالعات آسام

مرکز زبان‌های در معرض خطر

مرکز توسعه

مرکز نوآوری انکوباسیون و کارآفرینی

مرکز آموزش و تدریس

مرکز مطالعات زنان

اتاق‌ها:

اتاق تحقیق و توسعه

اتاق حق مالکیت معنوی

اتاق تقسیم نیرو

اتاق ONGC برای بیوتکنولوژی نفتی (CPBT)

تسهیلات زیرساخت‌های انفورماتیک (BIF)

مؤسسه بیوتکنولوژی هاب

تضمین کیفیت داخلی (IQAC)

رتبه

دانشگاه تزپور، بر اساس رتبه‌بندی مجله تایمز در سال ۲۰۱۸ حائز رتبه ۸۰۰-۶۰۱ در جهان و ۱۰۰ در آسیا شد. در همین سال، این دانشگاه طبق رنکینگ مؤسسه رتبه‌بندی دانشگاه‌های جهان (QS) رتبه ۲۴۷ در آسیا را به دست آورد. در میان دانشگاه‌های هند نیز دانشگاه تزپور از نظر سازمان«چارچوب رتبه‌بندی مؤسسه‌های ملی هند» در جایگاه ۲۹ ایستاد.

رویدادهای بزرگ سالانه

فستیوال علوم دانشگاه تزپور

فستیوال علوم دانشگاه تزپور، توسط مدرسه علوم و دانشجویان انجمن علمی (SSC) برگزار می‌شود. این فستیوال یک رویداد دو روزه است که بخش رقابتی نیز در آن گنجانده شده است. ویژگی اصلی این جشنواره، سخنرانی است، که در آن دانشمندان علوم و ریاضی هند به عنوان سخنران دعوت می‌شوند. دانشجویان سراسر منطقه در این جشنواره شرکت می‌کنند. از میان افراد سرشناسی که در این فستیوال شرکت کرده‌اند می‌توان به «جایانت ویشنو نارلیکار» فیزیکدان و ستاره‌شناس برجسته اشاره داشت.

رابط سامپارک

رابط سامپارک یک رویداد سالانه دانشجویی در سطح ملی است. این رویداد توسط دانشکده مدیریت کسب و کار سازماندهی شده است. اساساً دانشجویانی که توسط اعضای هیئت علمی حمایت می‌شوند، در این رویداد نقش اصلی را ایفا می‌کنند.

TechXetra

رویداد TechXetra یک جشنواره سالانه ملی است که در حوزه فنی توسط دانشگاه برگزار می‌شود. کلمه TechXetra از ترکیب دو کلمه Tech (ارجاع به تکنولوژی) و Xetra (به معنی زمین) به وجود آمده است. فستیوال TechXetra بستری مشترک برای به نمایش گذاشتن دانش و نبوغ است. ترکیبی از رویدادهای فنی و مدیریتی و همچنین فرهنگی در این فستیوال دیده می‌شود. TechXetra سعی دارد افراد علاقه‌مند از سراسر هند را جذب کند.

مؤسسه ملی تکنولوژی رورکلا (NITR)

مؤسسه ملی تکنولوژی رورکلا (NITR) که سابقاً «کالج مهندسی منطقه‌ای رورکلا» (REC) نامیده می‌شد، مؤسسه برتر آموزش عالی مهندسی، علوم و تکنولوژی واقع در رورکلا در ایالت اودیشای هند است. این دانشگاه یکی از ۳۱ مؤسسه ملی تکنولوژی هند است. NITR بر اساس رتبه‌بندی NIRF در سال ۲۰۱۷ حائز رتبه ۱۲ در میان دانشگاه‌های مهندسی هند شد.

تاریخچه

همان‌ گونه که پیش‌تر گفته شد، دانشگاه NITR با عنوان «کالج مهندسی منطقه‌ای رورکلا» در ۱۵ اگست ۱۹۶۱ تأسیس شد.  بیجو پاتنایک،‌ فرماندار ایالت اودیشا، یک زمین تقریباً ۶۴۸ هکتاری را برای این دانشگاه در نظر گرفت. جواهر لعل نهرو، اولین نخست وزیر هندوستان نیز آن را افتتاح کرد. این مؤسسه تا سال ۲۰۰۲ خودگردان بود و در حال حاضر با حفظ استقلال، زیر نظر وزارت توسعه منابع انسانی فعالیت می‌کند. بدین گونه این دانشگاه به عنوان یکی از مؤسسه‌های ملی تکنولوژی شناخته شد.

در طول ریاست پروفسور سونیل کومار سارانگی،‌ مؤسسه به وضعیت فعلی خود در آمده است. هم اکنون NITR به خاطر فعالیت‌های پژوهشی در زمینه‌های مختلف علمی و تکنولوژی به خوبی شناخته شده است.

مدیریت

دانشگاه NITR توسط هیئت مدیره‌ای که BoG نامیده می‌شود، اداره می‌گردد. این هیئت طبق قانونی مصوب ۲۰۰۷ تشکیل شده است. بر اساس این قانون شیوه‌های نظارت کلی، هدایت و کنترل امور دانشگاه تعریف شده است. رییس هیئت مدیره، مسئول امور روزمره و مدیر اجرایی و آکادمیک مؤسسه است. مجلس سنا BoG را در تعیین برنامه‌های تحصیلی و شیوه برگزاری امتحانات یاری می‌دهد. این مجلس همچنین کمیته‌های مشورتی و تخصصی را جهت ارائه توصیه‌های لازم به هیئت مدیره در امور علمی دانشکده‌ها تعیین می‌نماید. کمیته مالی نیز به هیئت مدیره کمک می‌کند.

مؤسسه دارای دانشکده‌ها،‌ مراکز و واحدهای خدمات فنی (TSU) متعددی است. هر دانشکده و مرکز توسط یکی از اعضای هیئت علمی رهبری می‌شود. واحدهای خدمات فنی نیز معمولاً توسط اعضای هیئت علمی مدیریت می‌شوند.

مدیر در تمام فعالیت‌ها توسط اعضای هیئت مدیره پشتیبانی می‌شود. به عبارت دیگر، دبیرانی برای امور علمی، رفاه دانشجویی،‌ رفاه اساتید، فارغ‌التحصیلان، برنامه ریزی و توسعه و SRICCE (پشتیبانی مالی پژوهش، مشاوره صنعتی و آموزش مستمر) تعیین می‌گردند. مدیر دروس مسئول تمام ادارات و پرسنل و دارای دو جانشین و شش معاون است.

موقعیت

شهر رورکلا کلان‌شهری با اندازه متوسط است که در مسیر اصلی راه‌آهن هاورا-بمبئی و رانچی-بوبانسور قرار دارد. این شهر به خوبی با تمام جاده‌ها و خطوط ریلی مرتبط است. جمعیت رورکلا حدود هفتصدهزار نفر است. مؤسسه حدود ۷ کیلومتر با ایستگاه راه‌آهن فاصله دارد. محوطه دانشگاه شامل ساختمان‌های مؤسسه، خوابگاه‌های دانشجویان و پرسنل است که در ضلع شرقی رورکلا واقع شده است. دانشگاه با کوه‌های کوچکی در جنوب هم‌مرز است که بعضی اوقات توسط دانشجویان برای پیک‌نیک استفاده می‌شود.

نزدیک‌ترین فرودگاه داخلی به رورکلا، فرودگاه رانچی در فاصله ۱۷۲ کیلومتری است. خود شهر رورکلا یک فرودگاه خصوصی نیز دارد که فقط برای مقاصد رسمی استفاده می‌شود.

زیرساخت

محوطه دانشگاه خارج از منطقه ۱ و در منتهی‌الیه شرقی شهر رورکلا قرار دارد. زمین دانشگاه از زمین‌های دولتی ایالت اودیشا است. دوره‌های این دانشگاه عمدتاً به شکل تمام‌وقت و با تسهیلات اقامتی برگزار می‌شوند.

منطقه اصلی مؤسسه در مرکز محوطه دانشگاه قرار دارد و توسط خوابگاه‌ها احاطه شده است. ساختمان اصلی نیز در مرکز این منطقه واقع شده و دانشکده‌ها در اطراف آن ساخته شده‌اند. این منطقه تمام کلاس‌های درس، کتابخانه مرکزی و بخش‌های علمی و اداری را در خود جای داده است. همچنین دانشکده‌های فیزیک، شیمی، ریاضیات و علوم انسانی نیز در این قسمت هستند. تمامی دانشکده‌ها، سالن سخنرانی،‌ کارگاه‌ها، سلف و سالن سمعی و بصری ساختمان اصلی را احاطه کرده‌اند.

بخش سخنرانی و دانشکده بیوتکنولوژی و مهندسی پزشکی در پشت دانشکده مهندسی شیمی قرار دارد. دانشکده جدید مهندسی برق و الکترونیک نیز پشت دانشکده کامپیوتر است. ساختمان دانشکده‌های مهندسی شیمی، مهندسی معدن و مهندسی سرامیک همچنان در حال توسعه هستند.

ساختمان‌های اقامتی برای تمام اساتید، پرسنل و دانشجویان فراهم شده است. ده سالن خوابگاه برای دانشجویان وجود دارد: هفت خوابگاه برای پسران، دو خوابگاه برای دختران و یک خوابگاه برای دانشجویان متأهل.

مرکز فعالیت دانشجویی

مرکز فعالیت دانشجویی (SAC) در منطقه مرکزی دانشگاه قرار دارد. تمام فعالیت‌های مضاعف آکادمیک با محوریت این مرکز صورت می‌پذیرد. SAC دفتر اصلی برگزاری تمام سمپوزیوم‌‌ها و رویدادهای سالانه دانشجویی است.

تالار سمعی بصری که یک سالن کنفرانس روباز با حدود ۱۰۰۰ صندلی است که در اختیار این مرکز قرار دارد. سالانه انتخابات SAC در پایان ترم تحصیلی از طریق رأی‌گیری آنلاین برگزار می‌شود.

مراقبت‌های بهداشتی

مؤسسه با یک مرکز بهداشتی و بیمارستان خدمات رفاه اجتماعی (CWS) مجهز شده است. تمام دانشجویان مقیم و غیرمقیم دانشگاه، برای انجام امور درمانی توسط دانشگاه بیمه شده‌اند.

کتابخانه مؤسسه

کتابخانه مرکزی بیجو پاتانایک به نام فرماندار سابق ایالت اودیشا در سال ۱۹۶۵ تأسیس شد. در حال حاضر حدود ۶۵۰۰۰ جلد کتاب و ۱۸۰۰۰ مجله در این کتابخانه موجود است. همچنین مجوز دسترسی به بیش از ۲۰۰۰ مجله آنلاین در زمینه علوم و تکنولوژی، جهت ترویج فعالیت‌های پژوهشی توسط کتابخانه خریداری شده است.

رتبه

دانشگاه NITR بر اساس رتبه‌بندی مؤسسات آموزش عالی جهان که توسط مجله تایمز انجام شد، رتبه ۸۰۰-۶۰۱ را در سال ۲۰۱۸ کسب کرد. بر همین اساس، این دانشگاه در آسیا حائز رتبه ۱۲۶ شد. در همان سال، دانشگاه NITR طبق رنکینگ «چارچوب رتبه‌بندی مؤسسات ملی» (NIRF) در میان کالج‌های مهندسی در جایگاه پانزدهم ایستاد و در میان تمامی کالج‌های هندوستان نیز در رتبه ۴۲ قرار گرفت.

دانشکده‌ها

مؤسسه NITR دارای ۲۰ دانشکده زیر است:

• 
  
• دانشکده برنامه ریزی و معماری
• دانشکده زمین و علوم جوی
• دانشکده بیوتکنولوژی و مهندسی پزشکی
• دانشکده مهندسی سرامیک
• دانشکده مهندسی شیمی
• دانشکده شیمی
• دانشکده مهندسی عمران
• دانشکده علوم کامپیوتر و مهندسی
• دانشکده زمین و علوم جوی
• دانشکده مهندسی برق
• دانشکده الکترونیک و مهندسی ارتباطات
• دانشکده الکترونیک و ابزار دقیق
• دانشکده پردازش غذا
• دانشکده علوم انسانی و علوم انسانی
• دانشکده طراحی صنعتی
• دانشکده علوم زیستی
• دانشکده ریاضیات
• دانشکده مهندسی مکانیک
• دانشکده مهندسی متالورژی و مواد
• دانشکده مهندسی معدن
• دانشکده فیزیک و نجوم
• دانشکده مدیریت

زندگی دانشجویی

دانشگاه NITR بیش از ۴۰ کلوپ و تشکل دانشجویی دارد. این تشکل‌ها در ارتباط با مسائل فنی، فرهنگی، ادبی، گفتگو، ورزش و خدمات اجتماعی هستند. دانشجویان از طریق این کلوپ‌ها می‌توانند استعدادهای پنهان خود را کشف و تقویت کنند.

مؤسسه NITR همه ساله میزبان چهار رویداد بزرگ است:

نوآوری: یک جشنواره فنی است که استعدادها و مهارت‌های فنی دانشجویان را نشان می‌دهد. همچنین کاربردهای عملی آموخته‌های آنان به بوته آزمایش گذاشته می‌شود.

جشن ورزش: دانشجویان کالج‌ها و دانشکده‌های مختلف در رشته‌های گوناگون با هم به رقابت می‌پردازند.

نیتروستاو: یک جشنواره بومی و فرهنگی است که دانشجویان تمام نقاط کشور در آن شرکت می‌کنند.

کمیکون: جشنواره‌ای است که توسط دانشکده شیمی سازماندهی شده اولین دوره آن سال ۲۰۱۷ برگزار شد.

دوشنبه صبح

مؤسسه NITR دارای یک رسانه رسمی و مستقل به نام «دوشنبه صبح» است. دوشنبه صبح به عنوان بزرگترین نشریه دانشجویی هند، تلاش دارد تا شکاف بین دولت و جامعه دانشجویی را از بین ببرد. این نشریه رویدادها، سمینارها، نشست‌ها و تمامی اتفاقات روزانه دانشگاه را پوشش می‌دهد. خبرنامه اینترنتی نیز اخبار هفتگی را هر دوشنبه صبح منتشر می‌کند. علاوه بر نشر الکترونیکی،‌ دو نشریه کاغذی نیز منتشر می‌شود. یکی از این نشریه‌ها هر سال پس از گردهمایی سالانه دانشجویان منتشر می‌شود. نشریه‌های کاغذی کوچکی نیز جهت آشنایی دانشجویان جدیدالورود منتشر می‌شود.

مؤسسه تکنولوژی دهلی IITD

مؤسسه تکنولوژی دهلی (IITD یا IIT Delhi) یک مؤسسه‌ مهندسی عمومی است که در حوض‌خاص دهلی قرار دارد.

این دانشگاه در اوگست ۱۹۶۱ توسط پروفسور همایون کبیر، وزیر تحقیقات علمی و امور فرهنگی هند تأسیس شد. در همان سال، اولین پذیرش انجام شد. 

محوطه IITD حدود ۳۲۰ هکتار مساحت دارد. این دانشگاه از شرق به «اروبیندو مارگ» از غرب به «دانشگاه جواهر لعل نهرو»،‌ از جنوب به «شورای ملی تحقیقات آموزشی و پرورشی» و از شمال به جاده کمربندی محدود است. ‌IITD در کنار ابنیه تاریخی «قطب منار» و «حوض‌‌خاص» قرار دارد.

مؤسسه IITD در سال ۱۹۶۳ بر اساس حکم شورای اهمیت ملی هند، زیرمجموعه مؤسسه تکنولوژی بهبود عملکرد قرار گرفت. بعد از این تصمیم IITD به عنوان یک دانشگاه کامل، قابلیت تصمیم‌گیری درباره خط مشی آکادمیک برای برگزاری آزمون‌ها و اعطای دانشنامه‌ها را پیدا کرد. در واقع خودمختاری و استقلال کامل این دانشگاه برای اخذ تصمیمات داخلی تأمین شد.

بر اساس بیانیه‌ای که دولت هند منتشر کرد، این دانشگاه می‌تواند ۳۰ درصد دانشجویان و ۲۵ درصد هیئت علمی را از میان افراد غیرهندی پذیرش کند.

تاریخچه

موضوع IIT برای اولین بار در سال ۱۹۴۵ در گزارش «شری سرکار» که بعدها عضو شورای اجرایی آموزش و پرورش ویسرای شد، عنوان گردید. پیروِ پیشنهادات او، اولین مؤسسه تکنولوژی هند سال ۱۹۵۰ در کاراگپور تأسیس شد. وی همچنین پیشنهاد کرد که چنین مؤسساتی باید در شهرهای مختلف هند شروع به کار کنند. دولت پیشنهاد سرکار را پذیرفت و تصمیم به توسعه مؤسسات تکنولوژی در هند، با مساعدت کشورهای دوست گرفت. اولین پیشنهاد کمک از اتحاد جماهیر شوروی بود که موافقت کرد که در ایجاد موسسه از طریق یونسکو در بمبئی همکاری کند. این همکاری به دنبال مساعدت آلمان غربی، ایالات متحده و بریتانیا برای تأسیس مؤسسات تکنولوژی مدرس، کانپور و دهلی صورت گرفت. مؤسسه تکنولوژی گواتی هند در سال ۱۹۹۵ تأسیس شد و دانشگاه رورکی در ۲۰۰۱ به IIT تبدیل شد.

شاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو حین بازدید از هند، سنگ بنای کالج حوض‌خاص را در ۲۸ ژانویه ۱۹۵۹ برپا کرد. اولین پذیرش در ۱۹۶۱ انجام شد. این کالج وابسته به دانشگاه دهلی بود. در ۱۴ جون ۱۹۶۰، کالج مهندسی و تکنولوژی حوض‌خاص به عنوان یک انجمن، طبق مصوبه ثبت انجمن‌های دولت هند ثبت شد. از دانشجویان خواسته شد در ۱۶ آگوست ۱۹۶۱ در دانشکده اعلام حضور کنند و کالج رسماً در تاریخ ۱۷ اوت سال ۱۹۶۱ توسط پروفسور همایون کبیر، وزیر تحقیقات علمی و فرهنگی افتتاح شد. چنان‌چه گفته شد، این کالج وابسته به دانشگاه دهلی بود. بعدها موقعیت کالج حوض‌خاص به یک دانشگاه مستقل ارتقا یافت و به مؤسسه تکنولوژی دهلی تغییر نام داد.

آکادمی‌ها

مؤسسه IITD دوره های کارشناسی تکنولوژی را در زمینه‌های مختلف، به علاوه دو دوره دوگانه B.Tech و M.Tech را ارائه می‌دهد. پذیرش در این دوره‌ها از طریق آزمون ورودی مشترک پیشرفته انجام می‌شود.

موسسه ‌IITD همچنین مدارک تحصیلات تکمیلی را در قالب دوره‌های M.Tech. (مبتنی بر کار کلاسی)، M.S. (مبتنی بر پژوهش) M.Sc. و MBA را در مراکز و دانشکده‌های مختلفی ارائه می‌کند. پذیرش در دوره‌های M.Tech و M.Des عمدتاً بر اساس آزمون تطبیقی فارغ التحصیلان مهندسی (GATE) انجام می شود. پذیرش M.Sc. از طریق آزمون پذیرش مشترک کارشناسی ارشد (JAM) و پذیرش MBA از طریق آزمون پذیرش مشترک (CAT) صورت می‌گیرد.

محوطه دانشگاه

به غیر از مختصاتی که در معرفی دانشگاه توضیح داده شد، باید گفت که این دانشگاه در نزدیکی مؤسسات آموزشی دیگر است. دانشگاه جواهر لعل نهرو، مؤسسه تجارت خارجی هند، دانشگاه علوم پزشکی هند، مؤسسه ملی تکنولوژی مد، انجمن ملی تحقیقات آموزشی و تجاری (NCERT) و مؤسسه آمار هند از جمله این مؤسسات هستند.

درون محوطه به یک شهر شبیه است. محوطه دارای باغ‌ها و فضای سبز، مجموعه‌های اقامتی و جاده‌های عریض است. دانشگاه منبع آب مستقل و منبع برق پشتیبان نیز دارد. مجتمع‌های خرید نیز جهت رفع نیازهای روزانه دانشجویان در محوطه موجود هستند.

محوطه IITD به چهار ناحیه تقسیم شده است.

• منطقه مسکونی دانشجویان
• منطقه مسکونی هیئت علمی و کارکنان
• منطقه تفریحی دانشجویی، شامل مرکز فعالیت دانشجویی (SAC)، استادیوم فوتبال، زمین کریکت، سالن بسکتبال، میدان هاکی، زمین های تنیس و استخر شنا
• منطقه آموزشی شامل دفاتر دانشکده‌ها، سالن‌های سخنرانی، کتابخانه‌ها و کارگاه‌ها

منطقه مسکونی دانشجویان به دو بخش خوابگاه دختران و پسران تقسیم می‌شود.

‌

خوابگاه‌ها

۱۳ خوابگاه در محوطه وجود دارد که ۱۱ تا برای پسران و ۲ تا برای دختران است. برای دانشجویان متأهل نیز آپارتمان در نظر گرفته شده است. نام تمام خوابگاه‌ها از رشته‌کوه‌های هند برداشته شده‌اند:

خوابگاه‌های پسران:

• جوالاموکی
• اراولی
• کاراکورام
• نیلگیری
• کومائون
• ویندهیاچال
• شیوالیک
• ستپورا
• زنسکار
• گیرنار
• اودایگیری

خوابگاه‌های دختران:

• کایلاش
• اودایگیری

آپارتمان‌ها بر اساس دانشگاه‌های باستانی هند نامگذاری شده‌اند:

• تاکسیلا
• نالاندا
• وسالی
• ایندراپراستا
• ویکرامشیلا

خوابگاه گیرنار در سال ۲۰۱۱ بزرگترین خوابگاه این دانشگاه با ظرفیت بیش از ۷۰۰ دانشجو بود. هر خوابگاه تیم‌های ورزشی و فعالیت‌های فرهنگی متمایز دارد. خوابگاه‌ها در تعطیلات به هم به رقابت می‌پردازند و جایزه‌های مختلفی نظیر BRCA برای فعالیت‌های فرهنگی و GC برای رقابت‌های ورزشی را کسب می‌کنند.

جایزه BRCA توسط خوابگاه کومائون در سال ۲۰۱۱ پس از دو سال عدم برگزاری کسب شد. در ۲۰۱۶ جوالاموکی جایزه GC را برد و به سلطه پنج ساله کومائون پایان داد. سال تحصیلی با عملکرد سالانه خوابگاه‌ها که تحت عنوان «روز خوابگاه» شناخته می‌شود به پایان می‌رسد. در این روز به بهترین عملکردهای فرهنگی در زمینه‌های مختلف جوایزی اعطا می‌شود.

مرکز فعالیت دانشجویی (SAC)

مرکز فعالیت دانشجویی (SAC) قسمتی از منطقه تفریحی در IITD است. SAC برای فعالیت‌های فوق‌برنامه دانشجویان است. این قسمت شامل سالن ورزشی، استخر شنا، سالن بیلیارد، سالن اسکواش، سالن پینگ‌پونگ،‌ سالن بدمینتون، سالن موزیک، سالن هنرهای زیبا، سالن روباتیک و اتاق کمیته هماهنگی و سازماندهی مباحثه در مورد رویدادها است. SAC یک سالن روباز هم دارد که کنسرت‌ها را میزبانی می‌نماید. دانشجویان همچنین می‌توانند از امکانات رادیویی استفاده کنند، اگرچه استفاده از این امکان در طول سال‌ها کاهش یافته است.

گروه‌های دانشجویی

تعدادی گروه دانشجویی در IIT وجود دارد که هر کدام مجموعه‌ای از وظایف را دارند. بزرگترین گروه در دانشگاه تکنولوژی دهلی، «شورای امور دانشجویی» یا به اختصار SAC است. بقیه هیئت‌های دانشجویی زیرمجموعه‌ای از SAC هستند که در لیست پایین آمده‌اند:

- شورای رفاه دانشجویی (BSW)

همان گونه که از نام BSW پیداست، این شورا برای تأمین رفاه تمام دانشجویان IITD فعالیت می‌کند. BSW باید فعالیت‌های رفاهی را به صورت لحظه به لحظه سازماندهی کند و جنبه‌های دیگر رفاهی را نیز در نظر داشته باشد. BSW باید طبق قوانین تعریف شده،‌ تسهیلات مالی را به دانشجویان متقاضی ارائه دهد. این شورا همچنین مسئولیت برگزاری فستیوال اسپرانزا (جشنواره سالیانه جوانان IITD) را به عهده دارد.

- هیئت فعالیت‌های تفریحی و خلاق (BRCA)

در ساختار جدید، BRCA ده کلوپ را شامل می‌شود: کلوپ ادبی، انجمن گفتگو (DebSoc)، کلوپ درام، کلوپ رقص، کلوپ موسیقی، کلوپ عکس و فیلم (PFC)، کلوپ ورزش‌های داخل سالن، کلوپ آزمون (QC)، کلوپ هنرهای زیبا (FACC)، انجمن هندی (هیندی سامیتی)، به علاوه انجمن ارتقاء موسیقی و فرهنگ کلاسیک هند در میان جوانان (اسپیک ماکای دهلی) این کلوپ‌ها هستند. هر کلوپ نماینده دائمی دارد که تحت حمایت وزارت فرهنگ کار می‌کند. BRCA مسئولیت برگزاری فستیوال سالانه IIT دهلی - رندزووس - را نیز بر عهده دارد.

- هیئت انتشارات دانشجویی (BSP)

هیئت BSP تحت مدیریت دانشجویان اداره می‌شود. وظیفه این هیئت رسیدگی به تمامی فعالیت‌های ژورنالیستی و انتشارات خلاقانه در دانشگاه IITD است. BSP چهار مجله را نشر می‌دهد. این نشریات اینسپشن،‌ میوز و سینک یک و دو هستند. چهار خبرنامه سالیانه هم توسط این هیئت منتشر ‌می‌شود. BSP همچنین فستیوال ادبی سالانه دانشگاه را هر سپتامبر برگزار می‌کند. این فستیوال شامل بخش‌های زیادی از جمله میزگرد، سخنرانی مهمانان، شرح شعر و آزمون‌های ادبی است. هیئت به عنوان یک روزنه خلاق و بستری برای شنیدن صدای دانشجویان نیز عمل می‌کند. برگزاری کارگاه‌ها و مسابقات متعدد نیز از وظایف این هیئت است.

هیئت فعالیت ورزشی (BSA)

‌BSA هیئتی ورزشی در IITD است. این هیئت امکانات را برای ورزش‌های متنوعی مانند ورزش‌های آبی، دو و میدانی، بدمینتون، بسکتبال، کریکت،‌ فوتبال، هاکی، تنیس روی چمن، اسکواش، تنیس روی میز،‌ والیبال و وزنه‌برداری فراهم می‌کند. ساختار هیئت شامل رییس، نایب رییس، مدیر ورزشی و سرپرست ورزشی است. همچنین پست‌های دبیرکل و جانشین دبیرکل نیز در این ساختار تعریف شده‌اند. نامزدهای احراز این سمت‌ها به وسیله دانشجویان انتخاب می‌شوند. درون این ساختار، ۱۳ منشی ورزشی وجود دارد که هر کدام از یک خوابگاه است.

این هیئت بر حوزه ورزش در مؤسسه نظارت می‌کند. نگهداری از زمین‌های ورزشی، برپایی مسابقات بین‌خوابگاهی و مشارکت در مسابقات سالانه IITD نیز از مسئولیت‌های این هیئت است.  جدا از این، برگزاری فستیوال سالانه اسپورتک نیز با این هیئت است.

- شورای همکاری برنامه‌های درسی و علمی (CAIC)

انجمن دیگر دانشجویی، شورای همکاری برنامه‌های درسی و علمی (CAIC) است. این انجمن با فعالیت‌های دانشگاهی و علمی دانشجویان مرتبط است. جدا از دو نماینده از هر مجموعه آموزشی،‌ ۴۵ نماینده از دانشجویان در CAIC حضور دارند، ۲۲ نفر از دانشجویان UG و ۲۳ نفر از دانشجویان PG. فعالیت‌های آموزشی زیر نظر CAIC عبارت اند از:

• کلوپ رباتیک
• هسته توسعه کارآفرینی

تکنوکراسی (شامل کلوپ نجوم، کلوپ اقتصاد، کلوپ الکترونیک و کارگاه‌های فنی)

کلوپ اتوموبیل (شامل Formula SAE، Mini Baja و HPV)

جشنواره سالانه تکنولوژی IITD نیز توسط CAIC برگزار می‌شود.

هسته توسعه کارآفرینی IITD

هسته توسعه کارآفرینی (eDC) شورایی است که با هدف حمایت و تقویت کارآفرینان جوان و موفق و مستقل در دانشگاه تشکیل شده‌است. eDC در نظر دارد کارآفرینی در هند را توسعه دهد. بدین منظور منابعی جامع و قابل دسترسی را در اختیار دانشجویان، متخصصین نوپا، مربیان و سرمایه‌گذاران قرار می‌دهد.  این کار از طرق مختلف مثل برگزاری نمایشگاه‌های استارت-آپ، مسابقات، eTalk و غیره انجام می‌گیرد.

نشست الکترونیکی یکی از بزرگترین بسترهای کارآفرینی برای دانشگاهیان، کارآفرینان نوپا‌،‌ شخصیت‌های تجاری و سرمایه‌گذاران است. این نشست‌ها این افراد را دور هم جمع می‌کند تا تلاش‌ها و تجربیاتشان در زمینه ‌کارآفرینی را به اشتراک بگذارند و کارآفرینی در مقیاس‌های بزرگتر را متعهد شوند.

محوطه سونیپات

این محوطه آموزشی در شهرک آموزشی «راجیو گاندی» قرار خواهد گرفت. دانشگاه سونیپات بر مدیریت اجرایی و پرورش استعدادها تمرکز خواهد داشت. این محوطه در حال حاضر در حال ساخت است.

مراکز بین‌رشته‌ای

دانشگاه IIDT دارای ۱۱ مرکز بین‌رشته‌ای است. تعریف این مراکز با تعریف دانشکده متفاوت است. در حقیقت هر مرکز با دو یا چند رشته مهندسی یا علوم همپوشانی دارد. مراکز بین‌رشته‌ای شبیه به دانشکده‌ها برنامه‌های درسی را ارائه می‌دهند، گرچه این دوره‌ها فقط در سطح تحصیلات تکمیلی برگزار می‌شوند. مراکز بین‌رشته‌ای که در IIDT قرار دارند به شرح زیر هستند:

• مرکز تحقیقات کاربردی الکترونیک (CARE)
• مرکز علوم زیستی (CAS)
• مرکز مهندسی پزشکی (CBME)
• مرکز خدمات کامپیوتر (CSC)
•  مرکز مطالعات انرژی (CES)
• مرکز خدمات فناوری آموزشی (ETSC)
• تریبولوژی صنعتی، دینامیک ماشین و مهندسی نگهداری (ITMMEC)
• مرکز توسعه طراحی ابزار (IDDC)
• مرکز علوم و مهندسی پلیمر (CPSE)
• مرکز منابع طبیعی و محیط زیست
•  مرکز توسعه و فناوری روستایی (CRDT)
• مرکز منابع ملی برای ارزش آموزش در مهندسی (NRCVEE)
• برنامه تحقیق حمل و نقل و پیشگیری از آسیب (TRIPP)

مدارس تأمین مالی شده خارجی

IITD دارای چهار مدرسه خارجی است که به عنوان بخشی از مؤسسه فعالیت می کنند:

• مدرسه فناوری و مدیریت مخابرات Bharti
• دانشکده فناوری اطلاعات Amar Nath و Shashi Khosla
• دانشکده علوم زیستی Kusuma
• مرکز عالی سیستم‌های مجازی و تضمین اطمینان

رتبه

دانشگاه IITD بر اساس رنکینگ جهانی دانشگاه‌ها (QS) حائز رتبه ۱۷۲ شد. این رتبه بالاترین رتبه در میان دانشگاه‌های هند است. بر این اساس، این دانشگاه در آسیا رتبه ۴۱ و در میان کشورهای بریکس رتبه ۱۷ را دارد. دانشگاه IIDT طبق رتبه‌بندی مجله تایمز در سال ۲۰۱۸، رتبه ۶۰۰-۵۰۱ در جهان، ۸۶ در آسیا و ۳۲ در کشورهای بریکس را به دست آورد.

در سال ۲۰۱۷ ، IIDT توسط مجله «هند امروز» در میان کالج‌های مهندسی رتبه نخست در هندوستان را به دست آورد. با این حال توسط مجله‌های «چشم‌انداز هند» و «هفته» رتبه سوم را کسب کرد. همچنین طبق چارچوب رتبه‌بندی مؤسسات ملی (NIRF) در سال ۲۰۱۸ حائز رتبه چهارم شده است.

در سال ۲۰۱۸ دانشکده مطالعات مدیریت توسط NIRF از بین آموزشگاه‌های مدیریت رتبه هشتم را به دست آورد. این دانشکده از نظر «تجارت امروز» در سال ۲۰۱۶ رتبه ۱۹ را کسب کرده و در رتبه‌بندی مجله «چشم‌انداز هند» در میان ۱۰۰ آموزشگاه برتر مدیریت قرار گرفت.

مؤسسه علوم هند (IISc)

مؤسسه علوم هند (IISc) یک انستیتوی عمومی برای تحقیقات و تحصیلات عالی در زمینه‌های مختلف است. علوم، مهندسی، طراحی و مدیریت رشته‌های اصلی ارائه شده در این دانشگاه است. دانشگاه IISc در بنگلور هندوستان واقع شده است. این مرکز آموزشی در سال ۱۹۰۹ توسط «جمشیدجی‌تاتا» و «سر کریشناراجا ودیار»، ماهاراجه میسور تأسیس شد. در اصطلاح محلی به این دانشگاه «انستیتو تاتا» گفته می‌شود. این مرکز از سال ۱۹۵۸ به عنوان دانشگاه شناخته می‌شود.

تاریخچه

پس از یک ملاقات تصادفی بین «جمشیدجی‌تاتا» و «سوامی ویوکناندا» در سال ۱۸۹۳، ایده تأسیس این مرکز شکل گرفت. بحث آن‌ها در مورد ایده جی‌تاتا مبنی بر آوردن صنعت فولاد به هند بود. بعد از پنج سال، جی‌تاتا نامه‌ای به این مضمون به ویوکناندا نوشت:

«مطمئن هستم که مرا به عنوان همسفرتان در سفر دریایی ژاپن به شیکاگو به یاد می‌آورید. در این لحظه دیدگاه شما درباره رشد روحیه ریاضت در هند را به خاطر می‌آورم. من این ایده‌ها را در ارتباط با طرح خودم مبنی بر تأسیس یک مؤسسه تحقیقاتی در هند می‌دانم. بی‌شک شما در این مورد شنیده یا خوانده‌اید.»

تاتا تحت تأثیر دیدگاه ویواکناندا درباره قابلیت‌های علمی و رهبری، خواست تا او را در پیشبرد اهدافش راهنمایی کند. ویواکناندا پروژه او را با شور و شوق بسیار تأیید کرد. تاتا با هدف ارتقای توانایی علمی کشور، کمیته‌ای موقت برای طرح‌ریزی یک مؤسسه آموزش عالی تشکیل داد. این کمیته طرح پیشنهادی را در ۳۱ دسامبر ۱۸۹۸ به «لرد کرزن» ارائه کرد. در نهایت «سر ویلیام رمزی» برنده جایزه نوبل، بنگلور را به عنوان بهترین مکان برای چنین مؤسسه‌ای پیشنهاد کرد.

نظام حیدرآباد - میرعثمان علی‌خان - نیز در ارتقای مؤسسه نقش مهمی ایفا کرد. او با پرداخت ۳۰۰ هزار روپیه در یک دوره ۳۱ ساله، بزرگترین حامی مالی مؤسسه بود. 

زمین و امکانات دیگر این مؤسسه توسط «سر کریشنا ودیار» ماهاراجه میسور و خود تاتا اهدا شده است. ماهارجه ۳۷۱ هکتار زمین را برای این کار بخشید. تاتا نیز ساختمان‌سازی در این محوطه را به عهده گرفت.

اساس‌نامه سازمان توسط وکیلی به نام «لرد مینتو» تدوین شد. 

در ۲۴ جولای، اولین گروه دانشجویان در دانشکده عمومی، شیمی کاربردی و الکتروتکنولوژی پذیرفته شدند. دو ماه بعد رشته شیمی آلی هم به رشته‌های مؤسسه اضافه شد.

ابتدای کار IISc در ۱۹۰۹، «موریس تراورس» همکار سرویلیام رمزی در کشف گازهای نجیب، ریاست مؤسسه را به عهده گرفت. در واقع این ریاست برای تراورس به نحوی ادامه کار در مؤسسه بود. چرا که او کار خود را قبل‌تر و هنگام تشکیل مؤسسه شروع کرده بود. اولین رییس هندی این دانشگاه، «سی.وی.رامان» بود. رییس کنونی نیز «انوراگ کومار» است.

این مؤسسه به عنوان نخستین مؤسسه ارائه‌دهنده کارشناسی ارشد مهندسی شناخته می‌شود. IISc همچنین برنامه‌های دکتری جامع خود را در علوم بیولوژی، شیمی، فیزیک و ریاضی برای فارغ‌التحصیلان علوم طبیعی آغاز کرد.

محوطه دانشگاه

دانشگاه IISc در شمال بنگالورو، حدود ۴ کیلومتری ایستگاه راه‌آهن بنگلور و ایستگاه اتوبوس کمپگودا واقع شده است. این مؤسسه حدود ۳۵ کیلومتر نیز با فرودگاه بین‌المللی کمپگودا فاصله دارد. تعداد دیگری از مؤسسات تحقیقاتی نیز در نزدیکی IISc قرار دارند. از جمله این مؤسسات می‌توان به مؤسسه تحقیقات رامان،‌ سازمان تحقیقات فضایی (ISRO)، مؤسسه تحقیقات چوب و سازمان تحقیقات مرکزی برق (CPRI) اشاره کرد. اکثر این مؤسسات با سرویس اتوبوس شاتل به IISc مرتبط هستند.

مؤسسه IISc کاملاً مسکونی است و در قلب شهر بنگلور گسترش ‌می‌یابد. محوطه دانشگاه شامل شش کافه، یک مجموعه ورزشی، یک زمین فوتبال، یک زمین کریکت، چهار سالن ناهارخوری، یک رستوران، نه خوابگاه پسرانه و پنج خوابگاه دخترانه، یک کتابخانه،‌ دو مرکز خرید و محل اقامت اعضای هیئت علمی و سایر پرسنل است.

پردیس دانشگاهی IISc زیستگاه گونه‌های اگزوتیک گیاهی هندوستان، گونه‌های خارجی و همچنین حدود ۱۱۰ گونه گیاه چوبی است. نام‌گذاری خیابان‌ها بر اساس نام گونه‌های گیاهی است.

معماری ساختمان اصلی (محل استقرار هیئت علمی) به سبک کلاسیک و در قالب یک برج خاکستری شکیل طراحی شده است. روبه‌روی ساختمان اصلی، بنای یادبود جی‌تاتا ساخته گیلبرت بایز قرار دارد. زیر این یادواره، در کتیبه‌ای از سخاوت جی‌تاتا و تلاش‌هایش در راه رفاه هند تمجید شده است. ساختمان متالورژی و هوافضا توسط «اوتو کونیگزبرگر» معمار آلمانی در سال ۱۹۴۰ طراحی شده است. بخش دیگر محوطه، در چلچکر واقع شده است. این بخش ۱۵۰۰ هکتار مساحت دارد. کاربری این بخش پرورش استعدادهای درخشان است.

رتبه

دانشگاه IISc در رتبه‌بندی دانشگاه‌های جهانی در سال ۲۰۱۸، رنک ۳۰۰-۲۵۱ را به دست آورد. این دانشگاه، مؤسسه آموزش عالی شماره یک هند و دارای رتبه ۲۱ در آسیا طبق رنکینگ ۲۰۱۸ است. طبق رده‌بندی بریکس و دانشگاه «Emerging Economies» در سال ۲۰۱۷ نیز حائز رتبه ۱۴ شد. IISc در رتبه بندی دانشگاه جهانی QS در سال ۲۰۱۹، رتبه ۱۷۰ در جهان، ۵۱ در آسیا و ۱۰ در کشورهای بریکس را به دست آورد. رتبه‌بندی آکادمیک دانشگاه‌های جهان در سال ۲۰۱۷،‌ به این دانشگاه به عنوان تنها دانشگاه هندی حاضر در این رنکینگ، رتبه ۴۰۰-۳۰۱ را اختصاص داد.

بخش‌های آکادمیک، دانشکده‌ها و مراکز

در IISc مراکزی برای دانشکده‌های علوم و مهندسی اختصاص یافته است. برای اهداف اداری (مانند استخدام، ارزیابی و ارتقای دانشکده‌ها) شش بخش وجود دارد و هر بخش توسط یک رییس اداره می‌شود.

مراکز زیر نیز به صورت مستقیم اداره می‌شوند:

• بایگانی و انتشارات
• مرکز آموزش مستمر
• مرکز مشاوره و پشتیبانی
• مرکز مشاوره علمی و صنعتی
• مرکز طرح‌ها و پروژه‌های پشتیبانی شده
• کتابخانه یادبود جی‌تاتا
• دفتر توسعه و امور تحصیلات تکمیلی

برنامه‌های آکادمیک

درجه دکتری

دانش‌پژوهان بیش از ۷۰درصد دانشجویان محوطه را تشکیل می‌دهند. برنامه‌های تحقیقاتی برای اخذ مدرک دکتری اصلی‌ترین کار دانشکده‌هاست. این برنامه‌ها درصد محدودی از دوره برای آماده کردن دانشجو برای تحقیق است. اما تأکید اصلی بر کیفیت تز است. سالانه حدود ۲۵۰ نفر از بین کاندیدهای توصیه شده از سوی نهادهای آموزشی به عنوان دانشجو جذب IISc می‌شوند. دانشجویان پژوهش، بزرگترین گروه دانشجویان (۵۰٪) این دانشگاه هستند.

برنامه جامع Ph.D. طبق دوره تحصیلی سه ساله برای فارغ‌التحصیلان کارشناسی ارشد طراحی شده است. پژوهش در زمینه‌های علوم بیولوژی، شیمی، ریاضی و فیزیک منجر به دریافت درجه دکتری می‌شود.

برنامه‌های درجه کارشناسی ارشد

مقطع کارشناسی ارشد در این دانشگاه به دو شکل ارائه می‌شود: اعطای مدرک با حضور در کلاس (M.Tech، M.Mgt و M.Des) و دیگری اعطای مدرک پژوهشی [M.Tech. (research)]. 

برنامه دو ساله M.Tech. تقریباً در تمام دانشکده‌های مهندسی وجود دارد. با توجه به رقابت تنگاتنگی که بین متقاضیان این دوره وجود دارد، درصد بالایی در آزمون تطبیقی مورد نیاز است. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد این دانشگاه، سیستم اعتبار است. این سیستم به دانشجویان اجازه می‌دهد دروس خود را به فراخور استعداد، علاقه‌مندی و ملزومات پژوهششان انتخاب کنند. بیشتر برنامه‌های M.Tech. مجموعه‌ای از دوره‌های فشرده را به عنوان ضروریات در خود جای داده‌اند. در حالی که دانشجو می‌تواند باقیمانده اعتبار خود را در دوره‌های دانشکده‌های دیگر به کار بگیرد. همچنین می‌تواند موضوع پایان‌نامه خود را انتخاب کرده روی آن کار کند. این دوره‌ها دانشجویان باانگیزه را به علاوه کاندیدهایی که از سوی آزمایشگاه‌ها، صنایع و مؤسسات آموزشی ضمانت شده‌اند تحت عنوان «برنامه بهبود کیفیت» جذب می‌کند.

«دانشکده مطالعات مدیریت» یکی از قدیمی‌ترین مؤسسات آموزش مدیریت در شبه قاره هند است (تأسیس ۱۹۴۸). این دانشکده کارشناسی ارشد مدیریت را منحصراً برای فارغ‌التحصیلان مهندسی ارائه می‌دهد. «مرکز طراحی و ساخت محصولات» نیز دوره کارشناسی ارشد طراحی را برگزار می‌کند. این دوره دو ساله و تمام‌وقت است.

برنامه‌های مدرک کارشناسی

یک دوره کارشناسی برای کسانی که کلاس دوازدهم را در سال ۲۰۰۹ به پایان رسانده بودند در نظر گرفته شد. اولین گروه دانشجویان در سال ۲۰۱۱ پذیرفته شدند. یک دوره چهارساله کارشناسی (پژوهشی) و پنج ساله کارشناسی ارشد عرضه می‌شود. رشته‌های عرضه شده شامل زیست‌شناسی، شیمی، علوم محیطی، علوم مواد، ریاضیات و فیزیک هستند. مقصود از این دوره‌ها قرار دادن دانشجویان در معرض ماهیت پژوهش‌های بین رشته‌ای است. تحقیقات علمی بسیاری طی این دوره‌ها انجام می‌گردد. به علت اهمیت پژوهش در مقطع کارشناسی، از دوره‌ها از سوی دولت و دیگر نهاد ها حمایت می‌شوند.

این برنامه‌ها به دانشجو امکان اپلای کردن در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه‌های خارجی را می‌دهد. بسیاری از این  دانشجویان ممکن است قبل از ورود به دوره کارشناسی ارشد نیاز به ۱۶ سال تحصیل داشته باشند. در هندوستان فارغ‌التحصیلان کارشناسی علوم (پژوهش) واجد شرایط پذیرش در CDIR-NET که یک آزمون ملی برای مقطع دکترا است، هستند. IISc از جمله داشنگاه‌هایی است که این متقاضیان را می‌پذیرد.

به غیر از یک دوره فشرده علوم، برای دانشجویان دوره‌های مهندسی و علوم انسانی نیز مقرر می‌شود. دلیل این کار تقویت مهارت های تکنیکی مورد نیاز و همچنین درک زمینه‌های اجتماعی و محدودیت‌های کاربرد علم برای فارغ‌التحصیلان است. دوره‌های علمی و مهندسی توسط دانشکده‌های مربوطه ارائه می‌شوند. دوره‌های علوم انسانی توسط مرکز مطالعات معاصر (CCS) با همکاری مرکز مطالعات فرهنگی و جامعه‌شناسی (CSCS) در دانشگاه IISc برگزار می‌شود.

دانشجویانی که در این برنامه ثبت نام کرده اند دروس زیست‌شناسی، شیمی،‌مهندسی، علوم انسانی، ریاضیات و فیزیک را در سه ترم اول می‌گذرانند. در چهار ترم باقیمانده، یک رشته تحصیلی را انتخاب می‌کنند.

فرآیند پذیرش

پذیرش در مقطع دکترای تحقیقاتی IISc بر اساس آزمون انطباق تحصیلات تکمیلی مهندسی (GATE)، پرونده‌های حرفه‌ای و مصاحبه‌های فنی در دانشگاه است. نامزدهای مصاحبه بر اساس آزمون ورودی مؤسسه (GATE) و یا کنکور ملی انتخاب می‌شوند. برای مدرک‌های مبتنی بر کورس - M.Tech و ME پذیرش از طریق آزمون GATE است که هر ساله برگزار می‌شود. برای مدارک پژوهش‌محور مثل M.Tech. (پژوهشی) نیز پذیرش از همین طریق انجام می‌شود. برای کارشناسی‌ارشد مدیریت (M.Mgt) که فقط ۲۵ نفر در هند ظرفیت دارد، پذیرش با «آزمون پذیرش مشترک» انجام می‌شود. پذیرش MDes هم توسط GATE و هم به وسیله «آزمون ورودی مشترک طراحی» صورت می‌گیرد. فارغ‌التحصیلان کارشناسی علوم می‌توانند برای دکترای جامع IISc با «آزمون پذیرش مشترک M.Sc.» (IIT JAM) پذیرش شوند. IISc هیچ آزمون ورودی را برای پذیرش برگزار نمی‌کند، ‌بلکه فقط تست استعدادیابی و مصاحبه برای دوره‌های PG و پژوهش را سازماندهی می‌کند. مؤسسه دوره‌های UG،‌ PG، پژوهش و دکترا در زمینه‌های مختلف را ارائه می‌دهد. پذیرش در این دوره ها از طریق JEE Main، JEE Advanced، NEET، CEED، JAM، KVPY و سایر آزمون‌ها انجام می شود.

نگاهی کلی به تحصیل در هند و مزایای آن

هند یکی از مقاصد محبوب برای کسانی است که قصد ادامه تحصیل در خارج از کشور را دارند. این انتخاب دلایل گوناگونی دارد. برای مثال، هزینه تحصیل و زندگی درهند نسبتاً پایین است. اگرچه تدریس به زبان انگلیسی صورت می‌گیرد، اما مدارک تافل یا آیلتس مورد نیاز نیست. رشته‌های متنوعی در دسترس هستند و دانشجویان گزینه‌های بیشتری برای انتخاب دارند. دانشنامه‌های ارائه شده در دانشگاه‌های هندوستان از اعتبار قابل قبولی در ایران برخوردارند. سوای همه این مسائل، کشور هندوستان با وجود فرهنگ‌ها و خرده‌فرهنگ‌های متوع و ادیان گوناگون،‌ جذابیت‌های خاص خود را برای زندگی دارد.

اعتبار دانشگاه‌های هند

هند، پس از چین پرجمعیت‌ترین کشور جهان محسوب می‌شود.علی‌رغم این‌که این مسئله کیفیت زندگی را تا حدی نامطلوب می‌کند، این کشو، پس از چین و امریکا بزرگترین نظام آموزشی جهان را داراست. به لحاظ کیفیت نیز، سیستم آموزش عالی هند در رنکینگ QS حائز رتبه ۲۴ است. مؤسسه فناوری علوم بنگلور و مؤسسه IITS در سطح جهان بسیار معتبر است.

با این حال متقاضیان باید به مسئله بسیار مهمی توجه داشته باشند. اگرچه هندوستان داری دانشگاه‌های متعددی است، تعداد کمی از این دانشگاه‌ها از اعتبار جهانی برخوردارند. لذا متقاضی باید قبل از اقدام به ثبت نام در دانشگاه، از اعتبار آن اطمینان حاصل کند.

مقاطع تحصیلی

تحصیل در هند در سه مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا ممکن است. تحصیل در مقطع کارشناسی سه تا چهار سال، کارشناسی ارشد یک تا دو سال و دکترا چهار تا پنج سال به طول می‌انجامد.

رشته‌های موجود در دانشگاه‌های هند

پزشکی، مهندسی کامپیوتر و فناوری اطلاعات رشته‌های محبوب در هندوستان هستند. اگرچه دیگر شاخه‌های مهندسی نیز مانند مکانیک و انرژی هسته‌ای متقاضیان زیادی دارند. داروسازی، نجوم، بایوتکنولوژی، اقیانوس‌شناسی، بایوانفورماتیک و حسابداری از رشته‌های در دسترس هستند. از رشته‌های علوم انسانی نیز می‌توان انواع مدیریت (M.CO، MBA و مدیریت بازرگانی)، جامعه‌شناسی، تاریخ و جغرافیا را نام برد.

مدارک عمومی مورد نیاز برای اخذ پذیرش در دانشگاه‌های هند

• اصل پاسپورت و کارت ملی به همراه تصویر آن‌ها
• عکس پرسنلی
• مدارک مربوط به زبان انگلیسی (اگرچه الزامی نیست)
• ترجمه آخرین مدرک تحصیلی و ریز نمرات

اپلای کردن در دانشگاه‌های هند

ساده‌ترین راه برای شروع فرآیند تحصیل در هندوستان، مراجعه به وبسایت دانشگاه مورد نظر است. متقاضی می‌تواند از این راه جهت اخذ پذیرش اقدام نماید.

نکته شایان توجه برای متقاضیان تحصیل در هند، عدم صدور ویزای کاری است. با توجه به جمعیت بی‌شمار و ضعف اقتصاد هند، سیاست‌های این کشور بر پایه اولویت شهروندان بومی است. پس دانشجویان باید بتوانند بدون شغل از پس هزینه‌های زندگی برآیند.

مهارت زبان انگلیسی

همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، داشتن مدارک بین‌المللی زبان برای تحصیل در هند الزامی نیست. اگرچه این مدارک می‌توانند اخذ مجوز تحصیل را تسهیل کنند. به هر حال توانایی تکلم و درک مفاهیم آکادمیک در دانشگاه‌های هند ضروری است. جهت تقویت زبان انگلیسی در بیشتر کالج‌های هند کلاس برگزار می‌شود. این دوره‌ها چهار ماهه و یا شش ماهه هستند.

مقطع دکترا

از ملزومات اخذ پذیرش در مقطع Ph.D داشتن توصیه‌نامه از استاد راهنما یا سوپروایزر است. در واقع بایستی حدوداً ۲۴ ماه در هند بماند و طی این مدت استاد راهنمای خود را برگزیند. طبیعتاً دانشنامه‌های مدارک پیشین و ریزنمرات به همراه ترجمه آنها برای ثبت نام ضرورت دارد. هزینه تحصیل در این مقطع به نسبت ارزان است. دانشجو در طول تحصیل باید هزینه‌ای حدود ۳ یا ۴هزار دلار بپردازد.

در پایان باید خاطر نشان کرد که شرایط آسان و اعتبار دانشگاه‌های هندوستان، این کشور را تبدیل به مقصد مطلوبی برای متقاضیان ادامه تحصیل کرده است.